„In het zuiden van Iran ligt de stad Abadan. Daar kom ik vandaan. Er wonen veel Arabische families. Ik kom ook uit een Arabische familie van strenge moslims en groeide op in een gezin met twee broers en een zus. Mijn vader –hij is twaalf jaar geleden overleden– had een eigen bedrijf.

Voor meisjes en vrouwen gelden in Iran strenge regels. Ik was heel slim, maar kreeg geen kans om naar de universiteit te gaan. In Abadan heb ik vijf, zes jaar een kapsalon gehad. Ik droeg verplicht een hidjab –sluier– en op mijn achttiende moest ik trouwen. Mijn ouders lieten een paar mannen bij ons thuis komen en ik moest zeggen met wie ik verder wilde. Ik koos de Iraanse man van wie ik dacht dat hij de beste voor me was. Hij vond het bijvoorbeeld niet zo belangrijk dat ik een hidjab droeg.

De bruiloft duurde twee dagen: de eerste dag een kleine ceremonie voor de beide families, de tweede dag een groter feest. De moellah las enkele gedeelten uit de Koran voor over het huwelijk. Het eerste jaar woonden we bij de ouders van mijn man –nu mijn ex– in. Daarna huurden we zelf een huis. Al mijn familie woonde in de buurt. We hadden veel contact. Elk weekend kwamen we bij elkaar, aten we samen en hadden we een gezellige tijd.

Toen ik jong was, was de islam voor mij heel belangrijk, maar op den duur geloofde ik niet meer. Ik had er moeite mee dat vrouwen in de islam niets te zeggen hebben. In 2017 vertelde een christelijke vriendin mij over Jezus. Met haar ben ik meegegaan naar een huiskerk. Daar werden liedjes over Jezus gezongen. Ik houd erg van muziek en vond die liederen mooi. Vanaf dat moment wilde ik meer weten over Jezus.Ik ging in de Bijbel lezen en ontdekte het verschil tussen de islam en het christendom. In de islam is God ver weg, maar voor christenen is Hij een Vader. Ik voel dat Hij bij mij is.

Na zeven maanden wilde ik christen worden, maar in Iran is dat gevaarlijk. Mijn ex-man –hij liet mij vrij in mijn keus– besefte dat ook. Doordat mijn familie streng islamitisch is, kon ik problemen krijgen en zelfs gedood worden. Mijn ex heeft mij en onze dochter, Sarah, geholpen om te vluchten uit Iran. Hij wilde moslim blijven en is daarom van mij gescheiden.

Vanuit Teheran zijn Sarah en ik via Nederland naar Duitsland gegaan, waar een vriendin van mij woonde. Ik ben daar zeven maanden geweest en in oktober 2018 in een protestantse gemeente gedoopt. Ik ging helemaal onder water. Dat was heel bijzonder. Ik begon een nieuw leven.

Kort daarna zijn we naar Nederland gegaan, omdat ik via Schiphol was gereisd en hier asiel moest aanvragen. We gingen eerst naar Ter Apel en woonden daarna in azc’s in Delfzijl en –de laatste 2,5 jaar– in Apeldoorn. Daar raakte ik betrokken bij de ICF-gemeente, een internationale kerk. Tien maanden geleden, nadat we een verblijfsvergunning hadden gekregen, verhuisden we naar Twello.

Met mijn familie in Iran heb ik vrijwel geen contact. Mijn moeder accepteert het niet dat ik christen ben geworden en wil dat ik terugkeer naar de islam. Ik heb haar sinds ik weg ben slechts twee keer gesproken door de telefoon. Soms verlang ik ernaar om haar, mijn broers en mijn zus te zien, bijvoorbeeld met het Iraanse nieuwjaar, maar dat kan niet. Alleen met mijn zus heb ik wel af en toe contact.

Heel blij ben ik met de ICF-gemeente in Apeldoorn, waar ik nog steeds naartoe ga. Ik zing mee in de muziekgroep. In deze gemeente heb ik een nieuwe familie gevonden: christenen uit Irak, Iran, Nederland en andere landen. De mensen bidden voor me en bezoeken me. We horen samen bij God en vormen één familie.”