„Ik las ”Ongeloof en Revolutie” voor het eerst nadat de studentenvereniging Depositum Custodi, waarvan ik bestuurslid was, in 1990 een symposium organiseerde over het ontmaskeren van de tijdgeest. Toenmalig SGP-Kamerlid Koos van den Berg adviseerde ons toen om Groen te lezen. Voor het bedrijven van christelijke politiek is dat onmisbaar. Regelmatig herlees ik fragmenten uit dit standaardwerk. Ik heb wel zes edities in mijn boekenkast staan.

De historicus en staatsman Groen van Prinsterer zet in het boek uiteen wat de verhouding is tussen christendom en staatkunde. De kern is dat het verlaten van God en Zijn Woord in de staat tot revolutie leidt. Er is eigenlijk maar een geneesmiddel en dat is het Evangelie.

Het boek bestaat eigenlijk uit een reeks lezingen die Groen voor een twintigtal vrienden hield in zijn statige woning aan de Korte Vijverberg. Daarin is nu het kabinet van de Koning gehuisvest. Ik sta hier op de bovenste verdieping van het huis met een mooi uitzicht op het Binnenhof.

Voor mij persoonlijk speelde het boek een belangrijke rol toen in 1998 werd gevraagd voor de landelijke SGP-lijst. Toen las ik in ”Ongeloof en Revolutie” dat degene die de christelijke politiek wil dienen, zichzelf moet verloochenen en dat je niet moet denken dat tijdgenoten je toejuichen. Maar als je er echt in gelooft, ga er dan ook voor en breng de waarheid naar voren. Dat kwam bij mij toen nogal binnen.

Voorin boeken die ik lees, zet ik vaak treffende citaten van de schrijver. In dit boek van Groen heb ik onder meer geschreven: „Wie de godsdienst niet bemint, haat ze.” En: „Geen moraal zonder religie.””