Opheusden ligt zo ongeveer op het randje van de biblebelt. Ten oosten van het Betuwse dorp is het aantal RD-lezers niet dik gezaaid. Tijdens de voorbereiding van deze vaartocht was het daarom lastig om voor de laatste nacht een logeermogelijkheid te vinden. Sowieso loopt de Linge in deze regio meer door weilanden, akkers en boomgaarden dan langs dorpen en steden.

Uiteindelijk kwam ik een broer van een collega op het spoor. Coen Roos bleek van harte bereid om me onderdak te bieden. Hij woont echter in Valburg, dat niet direct aan de Linge ligt. De kajak meezeulen naar zijn huis leek me niet handig. Daarom keek ik op Google Maps en zag dat er ter hoogte van Valburg een woonwinkel langs het riviertje is gevestigd: Van de Wal woninginrichting. De zaak werd gebeld en de eigenaars zeiden vriendelijk het geen probleem te vinden als mijn vaartuig een nacht bij hen in de tuin zou verblijven.

Daarom til ik de kajak deze donderdagavond uit het water, in de tuin van de familie Van de Wal. Ondertussen arriveert Coen met zijn auto. Hij brengt me naar zijn woning. Een heerlijke maaltijd, een verfrissende douche en een urenlang gesprek volgt. Belofte maakt schuld: over het besprokene zou ik niets in de krant zetten. Dat ik tegen middernacht met de levensbeschrijving van de Britse predikant John Warburton als ontvangen cadeau naar de logeerkamer vertrek, verklapt wellicht iets.

Naaktslakken

’s Nachts is mijn brein vooral bezig om alle ervaringen van de voorliggende dag te verwerken. Zodoende komt er van slapen niet veel, maar rond zeven uur moet de wekker me toch wekken.

Twee uur later til ik de kano weer naar het water. Het heeft vannacht veel geregend. Gelukkig lag de kano op z’n kop, dus aan de binnenkant van het vaartuig staan geen plassen. Wat ik er wel aantref: veel naaktslakken.

Het duurt een paar minuten voor ik de beestjes in hun natuurlijke leefomgeving heb teruggeplaatst. De bijzonder aardige familie Van de Wal geeft me nog een doos chocolaatjes en twee blikjes drinken mee. Daarna is het tijd om verder te varen.

Een paar minuten later klinkt vanaf de wal een groet. Hij komt van meneer Den Hertog. Later deze ochtend ga ik bij hem, zijn vrouw en zijn dochter op bezoek, in Elst. Maar het medeleven is zo groot, dat de vader des huizes alvast naar me toe is gefietst voor wat mentale bijstand.

Een fatsoenlijk gesprek voeren terwijl je peddelt en je gesprekspartner meters verderop achter een rietkraag fietst, dat is niet eenvoudig. Toch doet het gezelschap me goed. De tijd vliegt. Zo rond kwart voor 10 ben ik bij de aanlegplek waar mevrouw Den Hertog en dochter Hanneke me staan op te wachten.

Evenals Valburg ligt Elst niet direct aan het water, dus een ritje met de auto is nodig om bij huize Den Hertog te komen. En omdat het ook hier niet praktisch is om de kano mee te nemen, blijft meneer Den Hertog aan de waterkant om op het groene gevaarte te passen. In de regen. Dat iemand zich zo onbaatzuchtig voor mijn zaak opoffert, maakt me best verlegen.

Met moeder en dochter rijd ik in een enkele minuut naar hun woning. Daar staat veel lekkers op me te wachten: koffie, cake met fruit en slagroom, en even later een saucijzenbroodje en weer wat later een bak kersen. Deze week hoef ik niet in te zitten over maximum hoeveelheden calorieën. En dat is maar goed ook; alles wat me voorgeschoteld wordt, smaakt voortreffelijk.

Gezelligheid en haast blijken ook bij de familie Den Hertog weer een moeizame combinatie. Pas om tien voor elf brengen Hanneke en haar moeder me weer naar de Linge. Daar is inmiddels een goede oude bekende gearriveerd: Maaike Meuleman. Ze is een van de drijvende krachten achter het peddelavontuur; de kajak is van haar.

Opblaasbare kajak

Tijdens de bakfietstocht van twee jaar geleden trof ik Maaike voor het eerst. Toen ze hoorde van de plannen voor de nieuwe zomerserie, bood ze haar vaartuig te leen aan en stelde voor om een stukje mee te varen. Dat gaat nu gebeuren, in een opblaasbare kajak.

Tijdens het opblazen van de boot arriveert nog een bekende: Arend van Doleweerd – man van Bineke, de collega die me buitengewoon veel heeft geholpen bij de voorbereidingen voor deze week. Arend bracht me eerder deze week met kano naar Gorinchem en zal later vandaag ook de reis naar huis voor z’n rekening nemen, is het plan. Voor zijn werk moest hij in de buurt zijn, dus besloot hij: eens kijken hoe het bij de Linge is. En zo is het ineens gezellig druk op de kade.

Als de opblaasboot vol adem zit, is het tijd om verder te varen. Ik wil mijn kano in het water leggen, maar dat staan Maaike, Arend en meneer Den Hertog niet toe. „Jij bent de hele week al druk geweest”, vertellen de helpers terwijl ze twee vaartuigen naar het water sjouwen.

Als Maaike en ik zitten, kan het peddelen weer beginnen. Met een uiterst kalm gangetje zetten we koers richting het viaduct over de A325.