Mens & samenlevingChris in volle vaart

Kanotocht: In de sporen van de koning | Chris in volle vaart #5

Eigenlijk zou ik overnachten in een tent in de tuin van de familie Draaijer. Dat was de afspraak. Maar Alice, de moeder des huizes, vindt dat uiteindelijk toch een slecht plan, en haar zoons blijken zo groothartig dat ze een slaapkamer aan me afstaan en bij elkaar op de kamer gaan slapen. Zodoende lig ik van woensdag op donderdag heerlijk in een normaal bed.

Chris Klaasse

5 August 2022 20:07

beeld RD

Zes uur duurt de zeer weldadige nachtrust. Dan rinkelt de wekker. Een uur later neem ik plaats aan het ontbijt. De rijkdom aan etenswaren die er op de tuintafel staat te wachten, bewijst opnieuw dat de Draaijers hun gast niet graag te weinig geven.

Evenals bij andere mensen en aan andere tafels verstrijkt de tijd bij Edward, Alice en hun drie zoons met gezwinde spoed. Maar te laat wegvaren, dat kan vandaag echt niet, want om halftien staan er in Ochten twee schoolklassen op me te wachten.

Dus neem ik rond kwart over acht weer plaats in de kano. In gezelschap van Edward en zoons Maurice en Henri, die in hun eigen bootje achter me aan komen, peddel ik naar het Lingemeer. Op de plek waar de kano gisteravond van de Linge naar het meer is getild, gaat het nu in omgekeerde richting.

Met de nodige succeswensen op zak, en een paar welverdiende dankwoorden lichter, vaar ik om halfnegen in hoog tempo oostwaarts.

De route loopt grotendeels parallel aan de A15. Het meanderen van de Linge is hier wel voorbij. In een kaarsrechte lijn snijdt het water door de Betuwe.

De weg naar Ochten is niet helemaal vrij van hindernissen. Ter hoogte van de buurtschap Pottum ligt een vuilweer in het water. Dat is een constructie van stalen buizen die vuil moet weren; ervoor verzamelen zich eendenkroos en spullen die niet in het water horen, erachter kabbelt schoon water. Aan de zijkant zit een muizengaatje waar ik denk doorheen te kunnen. Maar helaas, de kano komt vast te liggen. Gelukkig lukt het met behulp van de peddel en de wal om door de nauwe opening te komen.

Enkele tientallen meters verder is een stuw. Dus: eruit. Dat gaat makkelijk. Maar erin, dat is hier een hele operatie. De kajak kan namelijk niet parallel liggen aan een stuk oever waar ik kan komen. Vlakbij dobbert echter opnieuw een stalen constructie in het water. Niet wetend of dat ding mijn gewicht houdt, klim ik er toch maar op. En warempel, even later peddel ik met een droog pak verder.

Vlak voordat de Linge wordt omhelsd door de bebouwing van Ochten, zwabbert het riviertje licht. Als ik om vijf over half tien in de laatste bocht ben, klinken in de verte kinderstemmen en allerlei ander kabaal. De schoolklas is present.

Eind mei mocht ik op de Sebaschool in Ochten een paar gastlessen geven, over de krant. Catharina Hille, leerkracht van groep 7, had toen net van mijn vaartocht gehoord en dacht: is het niet leuk als ik je met de hele klas kom aanmoedigen?

En nu staan er twee groepen 7 op de wal. Met trommels en tamboerijnen in de hand. En aan de brug hangt een spandoek: ”Succes Chris! Go, go, go…” staat erop.

Nieuws in beeld

beeld RD

Vlak bij de brug kan ik aan wal. Daar worden me koffie, koek en een bak kersen overhandigd. Met dat laatste cadeau weet de juf een leuk spel: kersenpitspugen. Het klinkt wat onsmakelijk, maar ik doe graag een potje mee. Alle deelnemende leerlingen eten een kers, houden de pit in hun mond en gaan bij de reling van de brug staan. Meester Anton de Bruijn telt af: „Drie, twee, een: spuug!” De pitten duiken het water in, maar onduidelijk is wiens pit het verst kwam. Een tweede ronde volgt. Dan is duidelijk: Sem is de winnaar.

Na dit gezellige samenzijn duik ik de kano weer in en vaar verder. Net buiten Ochten woont de familie De Kruijf. Alleen moeder Janita is thuis. Ze zit aan de waterkant te lezen als ik arriveer.

Met enige moeite hijs ik me op de hoge wal, om me een paar minuten later in de woonkamer op een comfortabele bank te laten zakken. Twee bakken smakelijke koffie en een gesprek over boeken slokken een heel uur van de tijd op, merk ik tot mijn schrik om kwart voor twaalf. In allerijl begeef ik me weer naar het water en vaar zo snel mogelijk door. Op naar Opheusden.

Willem-Alexander

Een kleine drie kwartier later meer ik aan de achterkant van het bedrijf van de familie Willemsen aan. Zij hebben een boomkwekerij waar je u tegen zegt. Het is blijkbaar zo’n unieke in zijn soort dat Willem-Alexander er een paar jaar geleden op werkbezoek ging. Om halfeen treed ik in de voetsporen van de koning, tussen de boompjes door naar huize Willemsen. Daar wordt wederom hartverwarmend goed voor me gezorgd. De inwendige mens komt deze dagen bijzonder goed aan z’n trekken.

Om des tijds wille moet ik direct na de maaltijd naar de volgende afspraak; een bezoekje aan de familie Van Nifterik. Zij wonen ook aan de Linge, een stukje terug. Ik zou die afstand weer terug kunnen peddelen, maar meneer Willemsen heeft een beter idee. In zijn garage staat alternatief vervoer: een Eend, zo’n oude Citroën. Een hobbystuk, zo vertelt hij. Met alle vormen van voorzichtigheid rijd ik in m’n uppie over de Parallelweg. Een kilometer verderop parkeer ik bij het huis van de Van Nifteriks.

Het ijskoude drankje dat me daar aangeboden wordt, is bijzonder gewenst. De temperatuur bereikt inmiddels namelijk bijna tropische waarden.

Als het verkoelende vocht op is, moet ik helaas al snel weer door.