„Gisteren gekregen van mijn zus”, zegt de 62-jarige Prem. In zijn appartement aan de Marktveldstraat in Rotterdam-Crooswijk wijst hij woensdagmorgen naar een ventilator. „Modern ding. Het lijkt wel een raket”, lacht de Surinamer, terwijl hij het langwerpige apparaat aanzet.

„Mooi, zo’n briesje. Lekker aan laten staan. Dat kost niet veel stroom”, adviseert Fedor de Klerck. De 25-jarige wijkverpleegkundige van Buurtzorg heeft net zijn Fiat 500 voor het appartement van Prem geparkeerd. De Klerck haalt er een strip medicijnen bij en voorziet zijn cliënt van oogdruppels.

Of Prem, die lijdt aan bronchitis en diabetes, de hitte nog enigszins kan weerstaan? „Ik ben kortademig en heb daar met dit warme weer extra last van”, zegt de Rotterdammer. Op het grote tv-scherm in zijn kamer wijst de weerman op een landkaart van Nederland. In het zuiden wordt woensdag 38 graden aangetikt.

Prem gebaart naar zijn balkon. „Daar zit ik vaak.”

„In je blote bast”, lacht De Klerck. „Maar je draagt nooit een korte broek.”

„Nee”, reageert Prem. „Ik houd niet van korte broeken. Zo maakt iedereen z’n eigen keus, hè.”

Hardlopen

Zo af en toe moet Prem even de deur uit. „Een rondje maken. Onder de boom bij het water zitten. Ik kan niet de hele dag tv kijken”, zegt Prem, die een alcholprobleem heeft en onder toezicht van een bewindvoerder staat.

Aan de Jericholaan opent Anna de Graaff (84) rond kwart over acht de deur van een oud herenhuis. „Als het warm is, moet je rustig blijven”, zegt haar man Gerard (80), diabetespatiënt. „Hardlopen is uit den boze. Ik dacht eraan om naar het strand bij Den Haag te gaan. Maar dat doen we toch maar niet. Je brandt daar haast weg.” Achter hem draait een ventilator. „We hebben vorige week een paar van die dingen aangeschaft.”

Insuline

Met een apparaatje meet wijkverpleegkundige De Klerck de bloedsuikerspiegel van Gerard de Graaff. „U zit met 8.5 iets te hoog. Eigenlijk moet u tussen de 6 en 8 zitten. Maar zeker voor dit weer is 8.5 heel netjes. U krijgt de normale dosis insuline.”

De vrouw des huizes heeft zich opgefrist. „Ik draag altijd een hemd onder mijn kleding. Dat kun je makkelijk vervangen. Ik wil niet stinken naar zweet.”

Zeker oudere diabetespatiënten lopen in deze snikhete dagen extra risico, vertelt De Klerck, terwijl hij zijn auto door de Rotterdamse straten loodst. „Door de warmte kan iemand een te lage bloedsuikerspiegel krijgen, dat kan leiden tot bewusteloosheid. Suikerpatiënten moeten juist bij warm weer niet alleen voldoende drinken, maar ook eten.”

Douchebeurten, waarbij de temperatuur nog meer oploopt, probeert de wijkverpleegkundige kort te houden of te verplaatsen naar koelere dagen. Dat opschuiven lukt niet altijd. „Een 100-jarige wilde op een hete dag per se vasthouden aan zijn vaste douchemoment. Die douchebeurt heb ik toen kort gehouden. Om te voorkomen dat de man of ikzelf een flauwte zou krijgen.”

Bij menig cliënt helpt de wijkverpleegkundige bij het aantrekken van steunkousen. Die zijn bedoeld om de vochtafdrijving uit het been te bevorderen. Bij dit warme weer kunnen de steunkousen uit blijven. „In dat geval moeten mensen wel met hun benen omhoog zitten.”

Zo rond half tien heeft de verpleegkundige nog niet veel hinder van de warmte. „Ik ben net terug van vakantie in Mexico. Daar was in het binnenland de gevoelstemperatuur 50 graden.”

Dak

Werklui in de buitenlucht krijgen het woensdag aardig voor de kiezen. „Ik loop net naar de bus om water te halen”, zegt Diederik Hölzel woensdagmorgen rond half acht bij een flatgebouw nabij de Kralingse Plaslaan, in het noorden van Rotterdam. Hölzel en zijn collega zijn bezig om een bliksemafleider-installatie op het dak te plaatsen. Zo’n dertig meter boven de grond. Maandag, toen het ook al tropisch warm was, was het rond 13.00 uur haast niet meer te harden op het dak. „Veel te warm. Ik werd duizelig. De dakbedekking wordt zacht. Die ga je bij dat soort hoge temperaturen beschadigen.”

Tot hoe laat Hölzel woensdag door blijft werken? „We hebben met de zaak gebeld. Daar zeggen ze: Kijk maar hoe lang je het volhoudt.” Bewust draagt hij een lange broek en lange mouwen. „Zo hoop ik niet verbranden.”

Even verderop beent ook stratenmaker Thijs Godijn naar zijn busje om water te halen. ,Ik wil zo veel mogelijk drinken en zo veel mogelijk in de schaduw werken.” Zijn shirt vertoont zo rond half acht al zweetvlekken. Zijn collega ziet er nog bezweter uit. De twee willen het niet al te laat maken bij hun stratenklus. Godijn: ,Maandag stopten we om half vier. Toen kon ik niet veel meer. Ik was er helemaal klaar mee.”