De zaak is aangespannen door Trudy Scheele-Gertsen. Zij was 22 en niet getrouwd toen ze in 1968 een kind kreeg. Ze beviel bij de nonnen van de Paula Stichting in het Gelderse Oosterbeek. Kort na de bevalling werd het jongetje bij haar weggehaald, tegen haar wil. Het kind verbleef eerst bij de nonnen en werd later geadopteerd. Pas in 2018 kwam Scheele-Gertsen met hem in contact.

Tussen 1956 en 1984 overkwam ongeveer 15.000 vrouwen hetzelfde. Bureau Clara Wichmann had zich namens hen aangesloten bij de zaak van Scheele-Gertsen.

Bij de uitspraak in 2023 erkende de rechtbank het verdriet van de zogenoemde afstandsmoeders. „We kunnen de tijd niet terugdraaien. Het is niet uw schuld dat het zo gelopen is”, zei de voorzittend rechter rechtstreeks tegen Scheele-Gertsen. Maar de hele samenleving keek toen neer op ongehuwde moeders. Het beleid was niet alleen de schuld van de Raad voor de Kinderbescherming, op wie de vrouwen nu hun pijlen hadden gericht. De kinderbescherming heeft de ongehuwde moeders niet geholpen om zelf hun kind op te voeden, maar dat was toen ook niet de taak van de raad, stelden de rechters. Bovendien waren de zaken verjaard.