Ik herinner me de datum nog. Het was 24 januari 2020, en met mijn familie genoot ik van een reis in Maleisië. Tot ik een telefoontje kreeg van de ouderlingen in Shanghai. Ze zeiden dat er zich een ernstige ziekte verspreidde vanuit de Chinese stad Wuhan, en dat de overheid mensen opriep niet meer samen te komen. De mannen wisten niet wat ze moesten doen, omdat we nog nooit een zondagse dienst hadden afgelast – zelfs niet tijdens ernstige vervolging.

Tijdens onlinevergaderingen bespraken we verschillende opties. Uiteindelijk besloten we de dienst van 26 januari te annuleren, en in plaats daarvan een onlinedienst te beleggen, voor de eerste keer in ons bestaan.

Als kerkenraad hebben we ten minste drie lessen geleerd in de afgelopen twee jaar, die we zonder de pandemie niet zouden hebben geleerd.

Ten eerste over de vraag of een ”virtuele kerk” een kerk is. Het antwoord is nee. Ondanks dat we sommige bijeenkomsten online moesten houden om anderen niet in gevaar te brengen, is online kerk-zijn geen permanente optie. Daar zijn Bijbelse redenen voor aan te wijzen. Het woord ekklesia betekent ”vergadering”, fysiek in een ruimte. Dit element verwijderen betekent de kerk zelf wegdoen.

Daarnaast zijn er ook praktische redenen. Zo kunnen we, zonder samen te komen, de Bijbelse opdracht van het „elkaar onderwijzen en terechtwijzen” uit Kol. 3:16 niet gehoorzamen.

Ten tweede hebben we door de pandemie de dynamiek tussen kerk en overheid heroverwogen. De regering houdt niet van huiskerken, en we worden altijd vervolgd. Dat weten we. Daarom zouden de meeste kerkleiders het annuleren van diensten vanwege een overheidsbevel zien als een soort overgave en een verraad aan de traditie van de huiskerken. Als ouderlingen hebben we veel gesproken over de vraag of we diensten zouden houden of die juist zouden afzeggen. We moesten toegeven dat het bewaren van de sociale afstand en het annuleren van bijeenkomsten manieren zijn om leven te beschermen – zowel ons leven als dat van onze buren. Wanneer we ons onderwerpen aan deze bevelen, onderwerpen we ons aan een aardse autoriteit die door God is ingesteld voor ons bestwil.

De kerkenraad besliste daarom de bevelen op te volgen die de overheid zou geven aan andere plaatsen van samenkomst, zoals theaters, scholen en conferentieoorden. Omdat huiskerken niet legaal zijn, gaf de overheid onszelf geen richtlijnen. We leerden de goede kant van de overheid te beschouwen als genade, ondanks het feit dat ze ons nog steeds vervolgt.

Ten derde leerde corona ons de tijd uit te buiten. De pandemie, het annuleren van internationale reizen en de spanning tussen de VS en China, herinnerden ons eraan dat de vrede van de afgelopen dertig jaar, na de Chinees-Vietnamese Oorlog, een geschenk is.

Paulus zei dat „een vredig en rustig leven in elk opzicht godvruchtig en waardig” is. De pandemie en de gevolgen ervan moedigen ons aan om een godvruchtig leven te leiden voor God en voor de wereld.

Tijdens de coronapandemie mochten we nieuwe kerken planten. Ondanks meningsverschillen en angsten, groeide onze gemeente. Sommige leden zijn tijdens de pandemie afgedreven, maar ook weer teruggekeerd. Andere leden leerden het belang van elkaar lief te hebben en op te bouwen. Weer anderen werden gesterkt en voelden zich geliefd door de gastvrijheid onder de leden tijdens de pandemie. Door al deze dingen leerde ik dat corona, net als andere slechte dingen, een instrument kan zijn in Gods hand tot eeuwig voordeel voor Zijn kinderen.

De naam Zhang San is gefingeerd. De auteur is predikant van een huisgemeente op het vasteland van China.