Is het niet verbazingwekkend dat op een vorig jaar april gehouden convent 98 procent van de aanwezigen aangaf bij elkaar te willen blijven, dat slechts 1 procent voor de optie ontvlechting van het kerkverband koos, en dat de conclusie van de vorige week gehouden synodevergadering volgens sommigen nu juist lijkt te zijn dat een bepaalde mate van ontvlechting onontkoombaar is?

Ja, en nee. Zo inconsequent is die gang van zaken niet als je beseft dat het convent voor een aantal gemeenten de eerste gelegenheid was waarop zij serieus gingen nadenken over de toekomst van hun kerkverband. Alleszins begrijpelijk dat toen iedereen zei: Natuurlijk willen wij bij elkaar blijven, wij hebben een lang gezamenlijk verleden, wij zijn zeer op elkaar gesteld en dienen dezelfde Koning.

Maar het is evenzeer begrijpelijk dat naarmate men langer nadacht over de situatie en men allerlei opties had gewikt en gewogen, men de diepte van de impasse beter peilde. Zodat steeds meer kerkenraden, en ook afgevaardigden naar de synode, zich nu realiseren wat preses ds. P.D.J. Buijs vorige week treffend onder woorden bracht: „We wíllen elkaar nog wel bereiken, maar wij kúnnen het niet meer.”

Bij dit alles helpt het natuurlijk niet dat in een deel van het kerkverband een patroon zichtbaar is van het zetten van steeds weer nieuwe stappen, dwars tegen uitspraken van de synode in. Gemeenten die vrouwen in het ambt benoemen, soms vrouwelijke predikanten laten voorgaan, of die een beroep uitbrengen op een vrouwelijke predikant. Gemeenten die samenwonende homoseksuelen of lesbiennes in de kerkenraad kiezen. Of die homorelaties in de kerk inzegenen.

Wat natuurlijk niet helpt, is dat in een deel van de CGK steeds weer nieuwe stappen worden gezet

Dat alles maakt het voorstelbaar dat velen in de CGK, wellicht ook een deel van hen die op het convent aangaven dat zij elkaar in het kerkverband „meer ruimte” wilden geven, zich nu vertwijfeld afvragen: Maar hoeveel ruimte dan? Waar is het einde?

Zo bezien lijkt het toch echt te kort door de bocht om nu, wat hier en daar gebeurt, de synode te verwijten dat zij de revisieverzoeken rond vrouw en ambt niet serieus heeft bekeken, dat zij besluiten nam terwijl zij zich in een bubbel bevond, of dat zij machteloos zou zijn. Al is dit laatste natuurlijk wel waar, maar dan in de zin dat het hele kerkverband machteloos is en niemand in de CGK, van links tot rechts, van noord tot zuid, weet hoe het verder moet.

Wat rest, is het gebed om wijsheid voor deze synode en voor dit moderamen –dat zich in zó’n lastig parket bevindt–om richting de volgende vergaderweek, eind maart, met verstandige voorstellen te komen. En vooral de bede: Kyrie eleison! Heere, ontferm U!