De rij onthullingen van consumentenprogramma BOOS was lang, emotioneel en schokkend. Het aan het licht gebrachte wangedrag van mannen en de pijn bij de slachtoffers bezorgden heel wat mensen een slechte nachtrust. En daar was alle reden toe. Jonge meisjes, die in de jacht naar succes en roem zijn overgeleverd aan de perverse grillen van oudere, zogenaamde sterren: om te huilen.

Het is niet te verwachten dat alle schandalen met deze uitzending op straat liggen. Daarvoor heeft seksuele intimidatie al een te lange historie. De hashtag #MeToo, die in 2017 op sociale media opdook, betekende dat de misstanden in de schijnwerpers kwamen te staan. Een beschamende rij ongepastheden wereldwijd in de sport, de wetenschap, het bedrijfsleven, in kerken en op scholen haalde sindsdien het nieuws.

Een golf van verontwaardiging overspoelt Nederland nu #MeToo opduikt in een populair amusementsprogramma. Hoe heeft dit kúnnen gebeuren? Waarom werkten de meldpunten niet? Wie had moeten ingrijpen? Begrijpelijke vragen, maar de rauwe werkelijkheid is complexer.

Seksueel grensoverschrijdend gedrag is namelijk niet alleen iets wat zich achter de coulissen van de studio’s van John de Mol afspeelt. Het is dichtbij: in een gewoon kantoor, in een alledaagse straat, achter een modale voordeur.

Op Twitter vroeg een keurige, betrokken man zich af wat hij meer moet doen dan vaart minderen als hij in het donker op een fietspad in de buurt van een vrouw of meisje komt; hij wil niet de schijn wekken dat hij haar hinderlijk volgt. Dat is goedbedoeld. Maar de spa moet dieper. Hoe bestaat het dat een vrouw na zonsondergang überhaupt na moet denken over een fietsrit van station naar huis?

Het klassieke, christelijke huwelijksformulier zegt mooie dingen over de relatie tussen man en vrouw. Daar gaat het over wederzijdse liefde, beschermen, troosten, eren. Die waarden staan pontificaal tegenover alle mogelijke varianten van zelfzucht, macht, egoïsme en eigen genot.

De zaak van The Voice of Holland is er nu een voor de rechter. Maar zo veel andere vrouwen hebben geen zaak, die hebben voor hun eigen gevoel levenslang. Schaamte, angst, pijn en verdriet houden hen daar waar zij die hen vernederden hen graag willen houden: in anonieme stilte.

Die stilte moet worden doorbroken. Ook met het oog op potentiële slachtoffers. Te beginnen door mannen (van naam). Niet omfloerst, maar openlijk. Aan huiskamertafels, vanachter katheders en vanaf kansels. En ook op sociale media. Omdat het christelijke liefdesgebod dat van ons vraagt.

Hoofdredactie