Wereldwijde ramp kost jaarlijks 44 miljoen jonge levens
Wat een nieuws en commotie zou het zijn als er bij een ramp in Nederland zo’n 30.000 doden vallen. Maar de realiteit is erger. Die tragedie keert namelijk jaarlijks terug.
De situatie is echter nog veel ernstiger. Ook in andere landen doet de ramp zich voor. Ieder jaar kost dat wereldwijd ongeveer 44 miljoen levens. Wat een leed. Wat zou er een druk op overheden worden uitgeoefend om die drama’s in te perken.
De praktijk is echter heel anders. Het is onbegrijpelijk, maar waar. Er is juist een enorme maatschappelijke en politieke druk om die ramp te vergroten. En degenen die het drama willen verkleinen, worden tegengewerkt en zelfs niet serieus genomen.
Dat is toch vreemd? Inderdaad, maar de harde realiteit is dat volgens de maatschappelijke opinie die miljoenen doden niet erg zijn. Zij horen bij de levensstijl van de moderne, autonome mens.
Het is wellicht al duidelijk waar het om gaat: de abortuspraktijk in Nederland en wereldwijd. Want de genoemde getallen zijn de harde cijfers. Ze zijn onthutsend. En dat omdat de mens in Nederland wettelijk heeft bepaald dat het ongeboren leven tot 24 weken niet levensvatbaar is. Maar als de baby een week later geboren wordt, worden alle medische middelen ingezet om het leven van het kindje te redden. Gelukkig wel! Maar wat schrijnend dat het een week eerder mag worden geaborteerd.
De abortuskwestie lijkt de moderne mens niet te raken. Een duidelijk voorbeeld was het bericht dinsdag in het RD dat Nederland een grote abortussponsor is. Met belastinggeld werden in de afgelopen vijf jaar gemiddeld ruim 250.000 ”abortusdiensten” per jaar in arme landen betaald.
Abortus is zo geaccepteerd dat zo’n bericht nauwelijks de aandacht trekt. Gelukkig hebben SGP, ChristenUnie en JA21 hierover kritische vragen gesteld aan het kabinet. Maar ook van de nieuwe regering valt vooralsnog niet veel te verwachten, want juist het deze week gesloten regeerakkoord biedt openingen om de abortuspraktijk nog verder te verruimen.
Wat zou het mooi zijn als de gedachte eens ging doordringen dat het bij het ongeboren leven om menselijk leven gaat. In de samenleving zien we jammer genoeg niets dat daarop wijst. Laten christenen echter hun verantwoordelijkheid nemen: bid en werk.
Inderdaad, ”bid”. Wat is het tot bemoediging en troost dat de Heere God ook over het prille leven gaat. In Psalm 139 wijst David daar op: „Uw ogen hebben mijn ongeformeerden klomp gezien”; de Heere ziet de vormloze embryo.
Maar ook ”werk”: abortus aan de orde blijven stellen. Daarbij hoort eveneens het met vrouwen en echtparen in contact proberen te komen die een abortus overwegen. Want achter een ongewenste zwangerschap kan een enorme problematiek schuilgaan. Hulp is nodig.
Dus: bid en werk.