Ook in de gereformeerde gezindte is die polarisatie jammer genoeg duidelijk zichtbaar. De scheidslijnen lopen niet langs de lijnen van bijvoorbeeld de kerkverbanden, maar gaan er dwars doorheen. In tal van gezinnen, families, vriendengroepen, kerken en kerkenraden kan een gesprek over corona tot heftige discussies en zelfs ruzies leiden.

Dat er belangrijke vragen rond corona en de kabinetsmaatregelen bestaan, is helder. De toenemende druk om te vaccineren, mogen we na 17.00 uur kerk en catechisatie houden, hoe ver reikt Romeinen 13 over het gehoorzamen aan de overheid en hoe zien we corona en de coronapas in relatie tot de eindtijdgedachte van Openbaring 13 zijn voorbeelden van principiële kwesties waar we over na mogen en moeten denken. Dat staat niet ter discussie.

Waarom is het vaak zo moeilijk om met iemand met een andere mening over corona te praten zonder dat de emoties flink oplopen? Natuurlijk speelt daarbij een rol dat de pandemie zorgt voor spanningen, omdat we al ruim anderhalf jaar niet meer op een ‘normale’ manier kunnen leven. Dat de inperking van onze bewegingsvrijheid, het thuiswerken, het digitaal overleggen en allerlei andere gevolgen ons niet in de koude kleren gaan zitten, valt te begrijpen.

Daarbij spelen ook karaktereigenschappen vaak een duidelijke rol. Zo is de ene persoon verbaal sterk en de andere niet. Ook geldt dat de een meer gevoelig is voor argumenten en feiten, terwijl de ander meer vanuit de emotie redeneert. Ook ziet de ene mens een bepaalde maatregel eerder als iets principieels, terwijl de ander er meer praktisch naar kijkt.

Kortom, er zijn genoeg verschillen die op zichzelf al de stevige tegenstellingen op zijn minst voor een deel kunnen verklaren. Maar een ‘normaal’ gesprek met andersdenkenden zou toch mogelijk moeten zijn? En dat niet zozeer om elkaar te overtuigen, want daarvoor zijn de verschillen op dit moment vaak te groot, maar wel om naar elkaar te luisteren en om te proberen de onderlinge relatie goed te houden. Hopelijk is er, als het goed is, meer wat ons als orthodoxe christenen bindt dan scheidt.

Duidelijk is dat de Heere met de pandemie tot de mens spreekt. Passen daarbij niet ootmoed en gebed om Zijn hulp? Dat geldt juist in deze verwarrende tijd. Ook de ernst van de ziekte zou een onderlinge band moeten geven.

Maar nog belangrijker: erkennen we dat er in de samenleving, in onze gezindte en ook bij onszelf een ”great reset”, een grote verandering, nodig is? Nee, niet die van het World Economic Forum, maar een buigen onder Gods Woord. Laten we daar om bidden. Als dat oprecht gebeurt, is er meer wat ons bindt dan wat ons scheidt.