Luisteren is een kunst. Je moet willen luisteren en je moet ook de kúnst van het luisteren machtig zijn. Bij communicatie tussen gelijkgezinden gaat het op het tweede punt nogal eens fout; in discussies tussen opponenten ontbreekt het vaak aan het eerste. Men wil dan niet echt luisteren. Als de oren al openstaan, hoort men dan alleen wat men wil horen. De rest wordt bij voorbaat weggefilterd. Een echt gesprek is daardoor onmogelijk.
Tijdens deze Week voor het Leven is weer eens gebleken dat een echt gesprek over het levensbegin en -einde bij voorbaat tot mislukken is gedoemd. Tal van mensen hebben zich geërgerd aan de spotjes van de prolifebeweging die deze week zijn uitgezonden. Twee presentatoren van radiozender 3FM schaamden zich niet om dwars door de uitzending van de spotjes heen te praten. Voor zover bekend is dat een novum in de reclamewereld. Het aantal klachten bij de Reclame Code Commissie rijst de pan uit: meer dan achthonderd.
De teneur van veel klachten is dat de spotjes misleidend zijn. Zo suggereerde het Humanistisch Verbond deze week dat in de spotjes op televisie gemanipuleerde beelden zijn gebruikt, met de gezichtsuitdrukking van een volgroeide baby. Dat is door het Platform voor het Leven weerlegd.
Anderen vinden dat een bewustwordingscampagne geen ruimte moet krijgen in de reclamerubriek van de audiovisuele media. Dat argument tendeert naar censuur. Waarom geen boodschap uitzenden van het Platform voor het Leven en wel van de stichting Wakker Dier? Ook die organisatie probeert immers mensen ertoe te bewegen bewuster te kiezen als ze vlees kopen? Wat is het verschil?
In de discussie voor of tegen abortus verharden de standpunten steeds meer. Daarbij wordt door velen welbewust niet meer geluisterd naar de argumenten van de prolifebeweging of worden feiten glashard ontkend.
Een voorbeeld van het laatste: al vele jaren geleden werd in de film The Silent Scream getoond hoe een foetus het instrument van de aborteur probeert te ontwijken en pijn ondervindt. Dat argument wordt sindsdien als onzin afgedaan. Tegelijkertijd maken progressieve groepen zich wel druk over de vraag of vissen pijn lijden als ze aan de haak worden geslagen. Hoewel die vraag ook belangrijk is, wordt hier kennelijk met twee maten gemeten.
De groeiende aversie jegens de prolifebeweging lijkt ertoe te leiden dat men haar het zwijgen wil opleggen. Op zijn minst mag hier de vraag worden gesteld of dit past in een democratische samenleving. Is alleen het geluid dat past bij de libertijnse levensopvatting nog welkom?
In de kritiek op de reclame van het Platform voor het Leven wordt herhaaldelijk aangevoerd dat dit vooral zijn achterban heeft in christelijke kring. Kennelijk is dat een negatief punt en mag je daar hard tegen ingaan. Het bashen van christenen is inmiddels bon ton. Terwijl diezelfde critici veel omzichtiger omgaan met andere geloofsovertuigingen. Over selectieve verontwaardiging gesproken.
