HVC, een Nederlandse organisatie die zich inzet voor vervolgde christenen, was donderdagavond op bezoek bij Shafqat en Shagufta en hun kinderen. Minder dan 24 uur daarvoor hebben de Pakistaanse christenen voet op Europese bodem gezet. Ze zijn waarschijnlijk nét op tijd het land ontvlucht. Omdat HVC zich afgelopen drie jaar intensief heeft ingezet voor vrijlating uit de dodencel, werd de organisatie uitgenodigd om hen te ontmoeten en hun schrijnende verhaal over de afgelopen acht jaar te horen.

Zain (20), de oudste zoon van Shafqat (38) en Shagufta (45), is twaalf jaar oud als de politie voor zijn ogen zijn moeder arresteert en zijn vader mishandelt. Op een dag in 2013 reed de politie met diverse auto’s voor en viel onaangekondigd hun huis binnen. Onder dwang werd Shagufta meegenomen, zich van geen kwaad bewust. Haar man Shafqat en hun kinderen bleven achter. „Toen mijn moeder werd opgepakt, klampten wij ons aan haar vast”, zegt Zain. „We wilden haar niet laten gaan. Maar de politie nam haar gewoon mee, zomaar. En wij bleven achter.”

Shafqat: „Ik kon geen kant op, ik ben namelijk verlamd. In 2006 passeerde ik ruziënde mensen op straat. Er werd geschoten en een verdwaalde kogel raakte mijn rug. Artsen hebben geprobeerd mijn rug te herstellen, maar de operatie mislukte. Sindsdien ben ik verlamd vanaf mijn borst tot mijn tenen.”

Het lukt Shafqat toch om die avond naar het politiebureau te gaan. „Ik wilde mijn vrouw helpen.” Alle vier de kinderen waren erbij. De oudste zoon, de twee middelste zonen van tien en acht jaar en hun jongste, een dochter van zes jaar oud.

Shafqat: „Ik vroeg waarom ze mijn vrouw gearresteerd hadden. Als antwoord kreeg ik te horen dat er godslasterende teksten zijn gestuurd met beledigingen aan het adres van de profeet Mohammed. Dit werd gedaan met een telefoonnummer dat op haar naam stond. Hoe ik ook protesteerde dat dit niet waar was, ze luisterden niet en arresteerden mij en ook onze kinderen.”

Marteling

Er ontstaat onrust op het politiebureau. Een groep moslimmannen is speciaal gekomen om te zorgen dat deze blasfemiezaak ‘juist’ wordt afgehandeld. De politiebeambte lijkt niet met hen te willen samenwerken, dus wordt deze vervangen door een andere. Die zet in ruil voor geld de verlamde Shafqat op een stoel: die dag wordt Shafqat voor de ogen van zijn twaalfjarige zoon gemarteld.

Shafqat en Shagufta en hun vier kinderen moeten de nacht op het politiebureau doorbrengen. Alleen, van elkaar gescheiden. Shagufta: „Mijn wereld stortte die dag in.”

De volgende dag verschijnt de aanklager op het politiebureau. Hij is degene die verklaart dat de belastende tekstberichten zijn gestuurd. Shafqat: „Ik kende die man niet, ik heb hem nooit gezien tot die dag op het bureau. Hij wilde zien hoe ik gemarteld werd.”

De martelingen die volgen zijn vreselijk. Hij wordt aan zijn voeten opgehangen en vervolgens in elkaar geslagen. Daarna wordt Shafqat op de grond gelegd en met de kolf van een pistool geslagen tot een bot bloot komt te liggen. „Jezus, help me”, bidt Shafqat steeds opnieuw tijdens de mishandelingen.

Shafqat: „Ze deden alles om mij maar te laten bekennen dat wij de tekstberichten hadden verstuurd. Ik bad en het lukte me om die lange dag met martelingen stand te houden. Tot ze mijn vrouw binnenbrachten. Ze dreigden al haar kleding uit te trekken. Toen zwichtte ik. Elke bekentenis die de politie zou opschrijven, wilde ik ondertekenen. Maar blijf van mijn vrouw en kinderen af.”

Naar de gevangenis

Shafqat wordt niet lang daarna naar de mannengevangenis in Faisalabad afgevoerd. Shagufta gaat naar de Multan-vrouwengevangenis, waar Asia Bibi –de christin die jarenlang vastzat op beschuldiging van blasfemie– ook verblijft. Wat er met hun kinderen gebeurt, weten ze niet.

Shagufta: „Het was vreselijk. Ik was nog nooit zonder mijn kinderen geweest. Ik kon alleen maar aan hen en aan mijn man denken. Ik bad tot God of Hij wilde zorgen dat niemand anders dit ooit hoefde mee te maken. Heel de nacht kon ik niet slapen. De hele nacht was ik in gebed, omdat anders mijn gedachten alle kanten op vlogen.”

Shagufta wordt in isolatie geplaatst. Ze mag niet met andere gevangenen praten en is helemaal alleen. Een zware maatregel, die echter nodig is om haar veiligheid te waarborgen. In Pakistan geloven moslims dat je zeker in het paradijs komt als je iemand doodt die de Mohammed heeft beledigd. De medegevangenen worden daarom op afstand gehouden. De bewaking spreekt Shagufta wel. „Ze probeerden me steeds opnieuw tot de islam te bekeren. Dan zou ik uit de gevangenis mogen en overal van af zijn.” Maar Shagufta blijft trouw aan God.

Depressief

De verlamming van Shafqat zorgt ervoor dat het leven in de gevangenis extra zwaar is. Hij krijgt nauwelijks medische zorg, elk verband en elke pijnstiller moet hij zelf op de een of andere manier zien te betalen. Omdat hij gearresteerd is vanwege blasfemie, wil de gevangenisarts hem niet behandelen.

De isolatie van Shagufta maakt haar tijd in de gevangenis ook extra zwaar. Ze heeft niemand om mee te praten en mist haar gezin. Het maakt haar depressief. Ze krijgt ook allerlei andere klachten, die niet worden onderzocht.

Al die jaren wordt geen officiële bekentenis opgenomen. Ook hun eerste advocaat werkt niet mee. Elke keer dat het echtpaar voor de rechter moet komen, zwijgt hij. En ondertussen hangt hen de doodstraf boven het hoofd.

Ook met de kinderen gaat het niet goed. Ze worden opgevangen in een tehuis dat corrupt blijkt te zijn. Naar school mogen ze niet en een bezoekje aan de gevangenis lukt maar ongeveer één keer per jaar. Gescheiden door gaas zijn ze dan even samen met hun moeder. Of met hun vader. Met tranen in haar ogen vertelt Shagufta: „Ik wilde mijn kinderen zó graag een knuffel geven, maar ik kon alleen één vinger door het gaas steken. Zo konden we elkaar tenminste even aanraken.”

Hulp

Na vier donkere jaren lukt het de broer van Shagufta om wat meer grip te krijgen op de situatie. Er wordt voor de kinderen een betere plek gevonden, waar ze wel naar school mogen. Advocaat Saif-ul-Malook, bekend als de advocaat van Asia Bibi, neemt ook deze zaak op zich. HVC betaalt, samen met enkele andere organisaties, voor de advocaat- en proceskosten en neemt de financiële ondersteuning van de kinderen op zich. Ook zorgen zij voor extra medische hulp voor Shafqat. De internationale aandacht voor het echtpaar leidt er eveneens toe hij af en toe medische hulp krijgt.

Shagufta: „God werkt soms door mensen heen. Hij bracht mensen in ons leven die ons weer hoop gaven. Ik kreeg een Bijbel in het Urdu, daar las ik in. Op een avond kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik was gebroken, gespannen en had last van verschillende ziekten en kwalen. Toen zag ik in een droom het kruis van Jezus; vanaf dat moment had ik weer de kracht om door te gaan.”

In de gevangenis vallen het gedrag en karakter van Shagufta op, omdat ze christen is. De bewakers komen steeds vaker naar haar toe om hun verhaal te vertellen en om bemoedigd te worden.

Vrijspraak

De derde dag van juni 2021 zal het gezin nooit vergeten. Voor de zoveelste keer staan ze in de rechtbank, maar nu horen ze dat er onvoldoende bewijs in hun zaak is. Het hof schuift daarom het doodsvonnis uit 2014 terzijde en bepaalt dat Shafqat en Shagufta moeten worden vrijgelaten. Omwille van hun veiligheid moeten ze wel in de gevangenis blijven.

Daarna duurt het bijna een maand voordat het gezin eindelijk wordt herenigd. Onder begeleiding van vier militairen worden de kinderen in een militaire colonne naar de Multan-gevangenis gereden om hun moeder op te halen. Met een stralende glimlach kijken Shagufta en Zain elkaar aan als ze terugdenken aan dit moment. Zain: „We gaven elkaar een knuffel. Wat een fijne dag was dat. Daarna zorgden we ervoor dat mijn moeder zich ergens kon douchen, want die isolatiecel was vreselijk vies.”

Het gezelschap rijdt verder naar de mannengevangenis om Shafqat op te halen. Dan is het gezin eindelijk samen. Ze reizen uren verder, tot ze worden ondergebracht op een militaire basis. Ideaal zijn de omstandigheden niet, waarin ze vijf weken vertoeven. Hun verblijf heeft geen ramen. Maar ze zijn dankbaar dat ze samen zijn en dat er nu voor het eerst wel goed voor hen wordt gezorgd en dat de beveiliging goed is geregeld.

Opeens wordt het opnieuw spannend. Advocaten van de aanklager willen het echtpaar ter dood laten veroordelen en leggen zich niet bij de vrijspraak neer. Ze vragen de Hoge Raad om de feiten opnieuw te onderzoeken. De familie verlaat Pakistan voordat ze opnieuw wordt gearresteerd. Als ze het hoger beroep zouden afwachten, zou dit zomaar jaren kunnen duren.

Sinds woensdagavond is de familie in Europa, herenigd met de vader en moeder van Shagufta. Het is een ”happy day”, zeggen Shafqat en Shagufta steeds opnieuw in hun beste –net geleerde– Engels. Ze zijn klaar voor hun nieuwe leven samen. „Door God aan ons geschonken”, zegt Shagufta.