Spreken is zilver, zwijgen is goud. Wie de gebeurtenissen rond de Duitse predikant Marcus Piehl heeft gevolgd, denkt misschien aan dat spreekwoord. Had hij niet beter z’n mond kunnen houden? Waarom moest hij zich zo nodig uitspreken over de genderbeweging?
Ds. Piehl, predikant van de St. Johannis Kirche in Nordstemmen, in de buurt van Hannover, kwam in mei in het nieuws vanwege een artikel in zijn kerkbode. Hij reageerde op het partijcongres van de SPD, de sociaaldemocraten, waar de aanwezigen uitgelegd werd dat ze afscheid behoren te nemen van ”binaire geslachtsconstructies”.
Ds. Piehl legde zijn gemeente uit wat dat betekent: „Met andere woorden, de gedachte dat er twee geslachten zijn, vrouw en man, is gewoon verzonnen, aangeleerd en cultureel bepaald.” Het bestuur van de SPD, voorheen de grootste politieke partij in Duitsland, gaat zich nu inzetten voor het doorbreken van de traditionele scheiding in mannen en vrouwen.
De reactie van ds. Piehl kwam hem duur te staan. Hij ging diep door het stof en bood zijn excuses aan, zelfs voor zaken die hij niet eens gezegd had. Desondanks moest hij opstappen. Eind vorige week kondigde hij zijn vertrek aan, omdat zijn kerkenraad niet langer meer met hem samen wilde werken.
Dat besluit roept allerlei vragen op, maar omdat de predikant daar zelf nog geen toelichting op heeft gegeven, blijven die voorlopig onbeantwoord. Dan rest de vraag: deed ds. Piehl er wijs aan om de voorstanders van de genderbeweging tegen zich in het harnas te jagen?
De gemeentebrief van de predikant is keurig van toon, voorzien van de bekende Bijbelteksten over de schepping van man en vrouw en de instelling van het huwelijk. Tegelijkertijd is het artikel glashelder en puntig in het afwijzen van alle aanvallen op het klassieke gezin en het traditionele huwelijk. Toegegeven, het was niet verstandig dat hij een hoogleraar citeerde die door een Duitse rechter veroordeeld is vanwege zijn uitspraken over homoseksualiteit. Ook de vergelijking met „ideologische bewegingen in de afgelopen eeuw”, zoals de nazi-ideologie, had hij achterwege kunnen laten. Zonder die vergelijking was zijn betoog al krachtig genoeg. Ds. Piehl moest uiteindelijk het veld ruimen vanwege de storm in de media, waarbij hij helaas geen enkele steun kreeg van zijn kerkelijke meerderen.
Het was een wijze raad die Christus aan Zijn dienaren gaf, om voorzichtig te zijn als de slang en oprecht als de duif. De Engelse bisschop J. C. Ryle zegt daar echter van dat we eerder geneigd zijn om te voorzichtig te zijn dan te ijverig, en eerder te weinig zeggen dan te veel. Het is niet verstandig om de confrontatie uit te lokken, maar als het gaat om publieke aantasting van het huwelijk en de orde die God in de schepping heeft gelegd, is het zondige nalatigheid om met meel in de mond te spreken. Dat kan ds. Piehl niet verweten worden.