Over de tweede brochure, over de plaats van de vrouw in de gemeente van Christus, is hij positiever.

Plomp (1978) keert zich tegen de opvatting over vrouw en ambt van het bestuur van de Gereformeerde Bond, omdat hij gelooft dat „de kerk van Christus recht heeft op de gaven die de Heilige Geest aan de dochters van Zijn kerk gegeven heeft.” Hét verschil komt openbaar in de conclusie die getrokken wordt uit het gedeelde grondbeginsel dat „man en vrouw gelijkwaardig zijn, maar niet gelijk.”

Over de exegese van diverse voor dit thema cruciale Bijbelgedeelten of -verzen stelt Plomp allerlei vragen, Vragen van een wisselend niveau. Voor mij is dit het waardevolle van dit boekje: bevraagd worden, in de spiegel kijken. Wat kan meer verbinden dan om vanuit een gelovige luisterhouding samen te zoeken naar de wil van God voor het leven van Zijn gemeente? Het kan zomaar zijn dat we in dit gesprek over de vrouw in het ambt eerst gaan nadenken over welke plaats onze tijd en cultuur bij de uitleg van het Woord innemen.

Tijd en cultuur

Plomp geeft aan tijd en cultuur een grote plaats, wil voortdurend zoeken naar de contextuele waarde van een woord „en niet onze eigen associaties leidend laten zijn”, een zin die suggereert alsof het er aan de bestuurstafel van de Gereformeerde Bond zo toegaat. Plomp is op zoek naar de „onderliggende boodschap van de Heilige Geest”, hij wil „achter de letter van de tekst zoeken naar de boodschap van de Geest.”

Als hij daarna waarschuwt voor overwaardering van de Bijbel, omdat Gods boodschap niet tot ons komt in het gewaad van culturele teksten, maar in Immanuël, ervaar ik dat we op een verschillend spoor rijden én op een verschillend punt uitkomen.

Sleutel voor het verstaan van diverse Bijbelgedeelten over de positie van de vrouw is voor Plomp de voortgang van het Evangelie in elke cultuur. In deze denklijn schrijft Paulus niet aan de gemeente van Korinthe dat de man het hoofd van de vrouw is en Christus het hoofd van de man omdat dit de hiërarchie van het Koninkrijk is, maar vanwege de manier waarop Grieken naar de structuur van de kerk kijken. Grieken zouden de kerk minachten als het er in de kerk anders aan toegaat dan in hun cultuur. De plaatselijke orde moet gevolgd worden om binnen een cultuur het licht van Christus te zijn.

De lastigste teksten over de positie van de vrouw vindt Plomp in Paulus’ woorden aan Timotheüs. Hij baseert zijn uitleg op een studie van de Australische theologe Marg Mowckzo, die via haar website de gelijkheid en wederkerigheid van man en vrouw in het huwelijk en het christelijk leven stimuleren wil, en daar voorstelt dat 1 Timotheüs 2:12 niets zegt over de vraag of competente vrouwen priester of predikant worden mogen. Het feit dat sommige dingen voor ons niet helder zijn, verklaart Plomp uit het feit dat Paulus en Timotheüs elkaar zo goed kenden dat de laatste voldoende had aan een half woord.

Koor

Te makkelijk is mij dat. Bij de uitleg van Galaten 3:28 –„niet van belang dat men man is of vrouw”– voegt Plomp zich in een koor dat zich vandaag al luider laat horen door te negeren dat het in dit vers gaat om het delen in de genade, om het leven van de heiliging, níét om de onderscheiden roeping van man en vrouw.

Bij de conclusies schrijft Plomp dat het GB-bestuur „elke zwijgtekst door de bril van een scheppingsorde leest, die als zodanig nergens in de Bijbel staat.” Als hij het gesprek met de hervormd-gereformeerde richting zoekt, is het jammer dat Mowckzo en anderen wel geraadpleegd zijn en bijvoorbeeld de drie artikelen ontbreken die ds. C. H. Hogendoorn in het jaar van de Nashvilleverklaring over de relevantie van de scheppingsordeningen schreef.

Ik las ze opnieuw én ontdekte opnieuw dat het rijke werk van de Heilige Geest de wet en de orde van God niet buiten werking stelt. Overtuigd heeft dit boekje mij niet, ondanks royale aanbevelingen van dr. Almatine Leene en prof. Gijsbert van den Brink.

Geschapen om te regeren, Robert Plomp; uitg. Buijten & Schipperheijn; 96 blz.; € 9,90