Dat er een Palestijnse staat naast Israël komt, is onvermijdelijk. „Elke Israëliër zal vroeg of laat beseffen dat de oprichting van een Palestijnse staat de enige manier is waarop Israël zijn democratie, onafhankelijkheid, nationale veiligheid en nationale Joodse identiteit kan beschermen. Het ontkennen van een Palestijnse staat brengt het bestaan van Israël zoals wij dat kennen in gevaar.”
Die woorden zijn van professor Alon Ben-Meir van de Universiteit van New York in The Jerusalem Post.
Daarvoor voerde hij bekende argumenten aan: Israël heeft de morele plicht het conflict op te lossen, westerse landen eisen een Palestijnse staat, de Palestijnen geven hun eis niet op, Israëliërs willen zelf ook niet dat hun land een apartheidsstaat wordt (door over een ander volk te heersen zonder dat burgerschapsrechten te geven) en de bezetting van de Westelijke Jordaanoever heeft Israël echt niet veiliger gemaakt.
Zijn conclusie: „De nieuwe Israëlische regering moet niet vergeten dat de oprichting van een Palestijnse staat onontkoombaar is.”
Laat ik beginnen te zeggen: ik hoop dat Ben-Meir gelijk heeft en ik ongelijk. Maar ik ben bang dat ik gelijk krijg met mijn veronderstelling dat er helemaal geen tweestatenoplossing komt.
Hij gaat namelijk uit van de rationele mens, van de politicus die verstandige besluiten neemt, die visie heeft voor de belangen van eigen volk; zelfs buurvolken niet vergeet. De geschiedenis laat echter zien dat conflicten zich generaties lang kunnen voortslepen.
Hier dreigt iets dergelijks. Voor een tweestatenoplossing is het naar alle waarschijnlijkheid te laat. Inmiddels wonen er meer dan een half miljoen Israëliërs aan de andere zijde van de grens tussen Israël en Jordanië van voor juni 1967. Het onderwerp van een politieke regeling met de Palestijnen is van de Israëlische politieke agenda verdwenen.
Ook Palestijnen hebben hun bijdrage geleverd aan de verdwijning van een potentiële oplossing. De toelages voor terroristen of hun familieleden en de aansporing tot geweld en het antisemitisme in Palestijnse schoolboeken hebben wantrouwen gezaaid bij Israëliërs.
Niets heeft het geloof in vrede zo geschaad als het optreden van Hamas. Israël trok zich in 2005 terug uit Gaza. Deze islamitische beweging nam de macht over en zendt regelmatig raketten of brandballonnen naar Israël. Een dergelijke ontwikkeling riskeren op de Westelijke Jordaanoever? „We zullen wel gek zijn”, zeggen vele Israëliërs.
Dus komt er een eenstaatoplossing? Israëliërs en Palestijnen in hetzelfde land met gelijke burgerrechten? Ook dat niet. De verschillen zijn te groot en bovendien zijn de haat en het wantrouwen te diep om een vreedzaam bestaan mogelijk te maken.
Met andere woorden: er komt voorlopig geen oplossing. Het conflict kan zich nog decennia voortslepen, met alle risico’s van dien.
