Op dit moment vecht voorganger Mochnenko tegen corona, vertelt hij al hoestend aan de telefoon. Maar die strijd is hopelijk van voorbijgaande aard. En ze valt volgens hem in het niet bij het gewapende conflict dat zich in zijn achtertuin afspeelt.

Sinds 2014 ligt het strategisch gelegen Marioepol in het oosten van Oekraïne onder vuur. Pro-Russische opstandelingen, gesteund door Russische troepen, probeerden de havenstad uit alle macht in te nemen, want ze ligt aan de belangrijke toegangsweg richting het schiereiland De Krim, dat Rusland zeven jaar geleden annexeerde.

Die pogingen mislukten. Maar de oorlog is in Marioepol nooit ver weg. Nog altijd liggen soldaten van het Oekraïense regeringsleger en opstandelingen tegenover elkaar in de loopgraven rond de stad. Sluipschutters maken het gebied onveilig. Met enige regelmaat klinken explosies van mortiergranaten en andere projectielen.

Zorgen

„Gisteren is er nog een Oekraïense soldaat die ik goed kende, gesneuveld”, vertelt Mochnenko. „Een paar dagen geleden kwam zijn kameraad om. Hij was wees. Hij had niets. Nu is hij ook zijn leven verloren.”

Rondvliegende kogels en ontploffende granaten weerhouden de voorganger er niet van bijna dagelijks naar de linies af te reizen om de soldaten een hart onder de riem te steken. Dat is nu meer nodig dan ooit, benadrukt hij. Want de spanningen zijn de afgelopen weken enorm toegenomen. En daarmee ook het vijandelijk vuur. Bovendien heeft Rusland troepen langs de grens samengetrokken en met militair ingrijpen gedreigd.

Dat laatste baart Mochnenko nog de meeste zorgen. „De situatie is extreem gevaarlijk”, zegt hij. „Niemand weet wat de Russische plannen zijn. Misschien speelt Moskou een spelletje, maar daar kunnen we niet vanuit gaan.”

Hij wijst op het begin van de oorlog, toen Rusland troepen stuurde naar het roerige grensgebied. „Ze zouden ons komen redden, zeiden ze. Maar ze hebben hier alles vernietigd. Onze bisschop –een oude man die 2000 mensen hielp te vluchten– hebben ze gedood. Na zeven jaar weet ik dat we weinig goed van de Russen hebben te verwachten.”

Stuiptrekkingen

De predikant zit zelf in een lastig persoonlijk parket. Hij is van Russische komaf, maar dient sinds jaar en dag zijn gemeente in Oekraïne. Daarnaast runt hij een weeshuis waar hij zo’n 35 jongeren opvangt. „Ik houd van het Russische volk”, zegt hij. „Maar het is hoog tijd dat er een einde aan het tijdperk-Poetin komt. Ik beschouw dit als de stuiptrekkingen van het oude Russische rijk. Maar die kunnen nog veel leed teweegbrengen. Ik hoop dat ik de geboorte van het nieuwe Rusland mag meemaken en dat we als goede buren kunnen samenleven.”

Tot die tijd leeft Mochnenko met de realiteit van het conflict. „Ik ben van nature een optimist. Maar zeven jaar angst en geweld zorgen ervoor dat de oorlog in je hoofd gaat zitten. Een op de drie nachten heb ik last van nachtmerries.”