Vorig jaar hielden we op biddag de laatste dienst zonder beperkingen. Corona leek toen nog ver weg. Maar het virus trok zich niets aan van onze grenzen. Het zette voet aan de grond in Italië en liftte mee met vakantievierders noordwaarts. Een jaar later zijn we de schrik te boven. Irritatie en frustratie, boosheid en ongeduld vechten om de voorrang. „Met elkaar krijgen we het virus er onder.” Gedurfde taal. Het virus lacht er om. Het muteert lustig door en zit ons op alle fronten danig in de weg.

Onze maakbaarheidswaan kreeg een gevoelige knauw. Die stond overigens al langer op omvallen. Het veranderende klimaat trekt er zich ook al niets van aan. De klimaatcrisis zorgt weer voor nieuwe crises: emigratie, verwoeste oogsten, honger, armoede et cetera. Het paradijs op aarde komt er zo nooit. Tenminste, niet langs onze weg.

Wij lijken op de tovenaarsleerling van Goethe die een bezemsteel betovert om het werk voor hem te doen. Het duurt echter niet lang of de bezemsteel is hem de baas in plaats van hij de steel. Techniek en wetenschap kunnen een zegen zijn, maar ook een vloek. Dat gebeurt bij misbruik of als wij er niet langer meer baas over zijn. We zouden zomaar zelf in de bezemwagen kunnen verdwijnen. Misbruik uit zich ook in mateloosheid. In het snel opsouperen van natuurlijke grondstoffen. In het als een olifant rondstampen in de porseleinkast van Gods schepping.

Zo bezien zijn het dagelijks gebed en de jaarlijkse biddag geen overbodigheid. Wij bidden niet egoïstisch voor onszelf, maar ook om wijsheid en bescheidenheid. Met het oog op de schepping die ons van Hogerhand in bruikleen werd gegeven. Niet bedoeld om te plunderen voor het exploiteren van onze onverzadigbare hebzucht en verslaving aan luxe. Wij mogen wel veel bidden dat de wet van de geldmacht en begeerte ons niet als rijke dwazen doet eindigen. We bidden voor de overheid, die met zeer gecompliceerde vraagstukken wordt geconfronteerd. Voor de kerk. Voor de prediking. Krant en nieuws leveren meer dan genoeg gebedsstof. We slaan de vleugels steeds breder uit. Wij bidden langs de trappen van Gods beloften. Bij een open Bijbel. Volhardend. Uitziende naar verhoring. Wie echter niet bereid is naar God te luisteren, moet niet verwachten dat God naar hem hoort.

Biddag bepaalt ons bij onze diepe afhankelijkheid van de Heere en onze hoge roeping in de wereld. Een zinvolle dag op de kalender.