Toen mijn oudste zoon nog thuis woonde, deed ik hem een voorstel dat ik omschreef als het beste financiële advies dat hij ooit zou krijgen. In dat scenario zou hij nog vijf jaar bij ons blijven wonen zonder kostgeld te betalen.

Door elke maand zijn volledige netto salaris opzij te zetten, zou hij in vijf jaar tijd ongeveer 100.000 euro bij elkaar kunnen sparen waarmee hij vervolgens zonder hypotheek een appartement kon kopen.

Inmiddels ben ik erachter gekomen dat er ook een schaduwkant aan dit rekensommetje zit.

Wanneer hij ervoor koos mijn advies in de wind te slaan, zou dat denkbeeldige bedrag van 100.000 euro in zijn achterhoofd blijven zitten en hem misschien wel de rest van zijn leven blijven achtervolgen. Je kunt je namelijk ook een scenario voorstellen waarin hij na vijf jaar ‘maar’ 20.000 euro had weten te sparen of zelfs helemaal niets.

Ouders mogen een kind belastingvrij welgeteld 105.302 euro schenken voor de aankoop van een woning, maar hij werd door deze constructie in staat gesteld om zélf die zogeheten jubelton bij elkaar te sparen.

Je kunt ook zeggen dat hij de rest van zijn leven zou profiteren van een inspanning die in totaal slechts vijf jaar in beslag nam. Daar komt dan nog het bevredigende gevoel bovenop dat je het geheel op eigen kracht hebt gedaan.

Bekocht

Nu die periode van vijf jaar bijna is verstreken, typte ik op Funda een zoekopdracht in en ontdekte tot mijn ontzetting dat er in mijn woonplaats onder de 150.000 euro in het geheel niets meer te vinden is. Dus zelfs als mijn zoon dat bedrag daadwerkelijk bij elkaar had gespaard, had hij alle reden gehad om zich bekocht te voelen. Voor een redelijk appartement is nu al snel 175.000 euro verschuldigd, veel meer dan toen ik dat voorstel deed.

Tegen de huidige gekte op de huizenmarkt valt onmogelijk op te sparen. Wanneer de prijzen op jaarbasis gemiddeld met 10 procent stijgen, betekent het dat een huis van drie ton in één jaar tijd 30.000 euro duurder wordt. Om dat verschil bij te kunnen benen zou je elke maand 2500 netto moeten sparen, meer dan menigeen verdient.

Appartement

Achteraf moet je vaststellen dat mijn plan deugde, maar tevens tekortschoot. Je kunt ook zeggen dat ik toekomstgericht dacht, maar tegelijk kortzichtig was.

Zo was het veel verstandiger geweest als ik begin 2016 zélf een appartement van een ton had gekocht om dat vijf jaar later aan mijn kind over te doen voor een niet veel hoger bedrag.

Met terugwerkende kracht had ik hem eind 2015 zelfs beter een ton kunnen lenen om contant een flat te kopen, met de afspraak dat hij dat bedrag in vijf of tien jaar zou terugbetalen. Niet alleen was hij dan veel goedkoper uit geweest, hij zou ook de markt te slim af zijn geweest want de timing had in het licht van de huidige overspannen huizenmarkt niet beter gekund.

De auteur is publicist. Reageren? hormann@refdag.nl