Velen volgen de dagelijkse cijfers van besmettingen, ziekenhuis- en ic-opnames. Wanneer die stijgen, slaat mensen de schrik om het hart. Dalen ze, dan haalt men enigszins opgelucht adem. Waarbij moet worden vastgesteld dat er nog dagelijks enkele duizenden mensen besmet raken en zo’n honderd mensen per dag aan Covid-19 overlijden. De meest recente cijfers laten een oversterfte van 700 mensen per week zien. Dat is een zorgwekkend en aangrijpend aantal.

Evenzo wordt met zorg elk woord van de premier beluisterd en geïnterpreteerd als het gaat om de maatregelen. Met spanning wordt uitgekeken wat er met de komende Kerst is toegestaan. Voor velen lijkt vooral van belang of het feest nog gezellig kan worden doordat men met elkaar als familie of vrienden kan samenkomen. Wanneer de regering aangeeft dat men er niet mee moet rekenen dat een groot aantal bezoekers mag worden uitgenodigd, wordt haar verweten geen perspectief te bieden.

Natuurlijk is het vooral voor eenzamen heel teleurstellend als het aantal bezoekers beperkt blijft, maar de eerste vraag moet toch zijn en blijven: Wat is verantwoord? En bij Kerst gaat het ook niet primair om gezelligheid, maar om de herdenking van de geboorte van Jezus Christus. Dat kan ook in alle stilte gebeuren.

Het derde dat de aandacht trekt, is de voortgang die bij de ontwikkeling van een vaccin wordt gemaakt. Dat middel kan voor veruit de meeste mensen niet snel genoeg op de markt komen. Want dan kan het normale leven weer terugkeren, zo is de redenering. Daarbij verdwijnt de vraag naar de achtergrond of vaccinatie wel verantwoord is. Terwijl dat wel degelijk een punt van overwegen moet zijn.

Dat mensen hopen dat de coronapandemie wordt bedwongen, is heel begrijpelijk. Dat gebeden wordt of God deze ziekte van ons wil nemen, is gepast. Gebed om genezing en om bewaring voor gevaren is Bijbels goed.

Toch is er nog iets belangrijkers. De coronapandemie heeft de samenleving iets te zeggen. Dat punt dreigt in de hunkering naar het oude normaal op de achtergrond te raken. Is het voortwoekeren van het onooglijke virus, dat miljoenen mensen op het ziekbed werpt en honderdduizenden ten grave sleept, niet een wake-upcall? Dat onze gedachte van een maakbare samenleving en ons vooruitgangsgeloof luchtkastelen zijn geweest? Juist dit virus heeft ons met de neus op de feiten gedrukt: We zijn nietige schepseltjes die afhankelijk zijn van Gods bescherming. Die bewaring biedt alleen perspectief.