Boris Johnson heeft gouden onhandigheid
De nieuwe Britse premier Boris Johnson (1964) is een unieke verschijning. Hij is een kind van de elite, die leerde lezen en schrijven op een Europese school in Brussel. Maar hij heeft ook iets volks over zich, waarmee hij de kleine man een vrolijk gevoel geeft. Daarnaast is hij een lolbroek, waardoor hij tot nu toe de meeste kritiek kon weglachen.
Velen vergelijken Boris Johnson met oorlogspremier Winston Churchill. Maar een sterkere parallel is er met Mr. Bean, de grappige Engelse acteur die altijd alles fout doet. Als hij je vader of je baas zou zijn, zou je je schamen. Maar verder vindt iedereen het prachtig.
De nieuwe Conservatieve leider beschikt over een soort gouden onhandigheid. Zijn verwarde haardos zou iedereen kwalijk worden genomen, maar bij Johnson stáát het. De ijsmuts waarmee hij in de winter door Londen fietst, geeft hem iets kinderlijks en vertederends. Zijn aaibaarheid komt daarin tot uiting, dat iedereen hem Boris noemt.
Hij is een man op wie de gewone adviezen niet van toepassing lijken. Alle politici oefenen zich netjes te gedragen en niet negatief op te vallen. Johnson daarentegen, gaat tegen alle mediatraining in en houdt tijdens een tv-debat zijn hand in zijn zak zonder dat dit aanstoot geeft. Qua kleding volgt hij het motto: hoe slonziger hoe beter.
Gescheiden
Op het gebied van relaties is zijn leven vrij dramatisch. Hij is twee keer getrouwd geweest. Met zijn tweede vrouw kreeg hij vier kinderen. Momenteel woont hij samen met een 31-jarige medewerker van de Conservatieve partij. Vooral zijn tweede vrouw werd meermalen geconfronteerd met het feit dat Boris een geliefde had. Hij heeft ten minste één buitenechtelijk kind.
Een andere vrouw liet twee keer een zwangerschap afbreken. Het lijkt daarom onwaarschijnlijk dat hij tijdens zijn premierschap een herstelplan voor het klassieke gezin zal afkondigen.
Hij groeide op als oudste van een gezin met zes kinderen. Toen Boris vijftien was, werd zijn vader Stanley Johnson lid van het Europees Parlement voor de Conservatieve partij. Daarvoor was hij al ambtenaar bij de Europese Commissie. Zodoende bezocht Boris de Europese School in Brussel, waar hij vloeiend Frans leerde.
Later stuurden zijn ouders hem naar de dure kostschool Eton. Vervolgens ging hij naar de universiteit van Oxford. Op al die instellingen was hij als een vis in het water tussen rijkeluiskindjes. Veel van zijn makkers uit Eton en Oxford zitten nu in de politiek.
Na zijn studie koos hij voor de journalistiek bij The Times. Toen hij echter werd betrapt op het verzinnen van citaten, kreeg hij ontslag.
Voor The Daily Telegraph werd hij correspondent bij de Europese Unie in Brussel. Daar raakte hij bekend om zijn tendentieuze artikelen over de Europese integratie. Zijn meeste beruchte stuk schreef hij begin mei 1992: ”Plan van Delors om Europa te regeren”. Dat artikel verscheen vlak voor het referendum in Denemarken en was volgens hem beslissend voor de nipte uitslag, waarin het Verdrag van Maastricht werd verworpen.
Burgemeester
Later werd Johnson hoofdredacteur van het politieke weekblad The Spectator. Hij hield echter zijn column in The Daily Telegraph. Die verzorgt hij nog steeds. Voor een wekelijks stuk van 1100 woorden ontvangt hij 5000 pond (5500 euro).
In 2001 begon hij zijn politieke carrière als parlementslid voor de Conservatieven. Dat onderbrak hij in 2008 om burgemeester van Londen te worden. Tegen alle verwachting in, deed hij dat goed en daarom werd hij in 2012 herkozen voor een tweede termijn. Vanaf 2015 is hij weer parlementslid. In die positie was hij een belangrijk gezicht van de anti-EU-campagne rond het referendum in 2016.
Premier May benoemde hem na het brexitreferendum als haar minister van Buitenlandse Zaken. In die baan werd hij minder serieus genomen. Bovendien bleek gaandeweg dat de ideeën over de vorm van brexit sterk uiteenliepen. Vorige zomer trok hij zich terug.
Campagne
Johnson behoort tot de anglicaanse kerk, maar is geen actief kerkganger. In 2012 blokkeerde hij als burgemeester een reclamecampagne op bussen met een slagzin die sprak over ”gays en ex-gays”. De christelijke organisaties die daarachter zaten, reageerden daarmee op een actie van de organisatie voor homo-acceptatie Stonewall. Zij verloren echter de rechtszaken die ze aangingen.
Tussen de bedrijven door schreef Johnson diverse boeken. ”De Churchill Factor” is ook in het Nederlands beschikbaar. Dit is een typisch Boris-product: een afwisseling van geestige lichtvoetigheid, journalistieke reportage en –jazeker– serieus onderzoek.
De afgelopen weken heeft Johnson harde beloften gedaan over een brexit op 31 oktober. Daar lijkt hij niet meer omheen te kunnen. Maar met Johnson weet je het nooit. Zijn voormalige hoofdredacteur bij The Daily Telegraph zei: „Ik zou hem niet op zijn woord vertrouwen als hij zegt dat het maandag of dinsdag is.” En dus kunnen de Britten zich de komende maanden nog laten verrassen. Meer dan andere premiers, zal hij de aandacht naar zich toe trekken.
Zijn burgemeesterschap heeft aangetoond dat hij als bestuurder niet bij voorbaat mislukt is, integendeel. Misschien gaat het met zijn premierschap daarom zoals een partijlid onlangs tegen een journalist zei: „Met Johnson als roerganger komt er een enorme bak nieuwe energie. Precies wat we nodig hebben.”
