„Ik had een relatie met een jongen die niet toegestaan werd door mijn ouders. Desondanks raakte ik zwanger. Ik overwoog een abortus om de goede band met mijn ouders en familie te redden, want ik wilde niet dat hun eer en trots geschonden zou worden.

Uit impulsiviteit dacht ik dat abortus de enige weg was om niemand te kwetsen. Toen ik op weg was naar de abortuskliniek om een echo te laten maken, ontmoette ik mensen van Er is hulp. Als zij er niet waren geweest, had ik misschien een andere keuze gemaakt.

Enige uitweg

Het gesprek was voor mij een moment waarop ik realiseerde: waarom zou abortus de enige optie zijn? Ik besefte toen niet dat het om mijn kindje ging, omdat je het niet in handen hebt gehad. Ik wist al helemaal niet wat daarmee zou gebeuren.

De vrijwilligers met wie ik in gesprek raakte, waren erg neutraal. Ze waren niet storend of opdringerig, zeiden niet dat ik fout bezig was. Ze probeerden mij er ook niet van te overtuigen geen abortus te doen. Wel vroegen ze: „Is dit de enige oplossing? Is er geen andere uitweg?”

Op dat moment bedacht ik dat ik moest gaan voor wat ik wilde. Nooit zal ik dat moment vergeten. Ook niet de steun die ik naderhand kreeg. In de periode die volgde, zijn de vrijwilligers me nooit vergeten.

Nadenken

Het werd voor mij tijd om voor mezelf en mijn gezin te kiezen in plaats van alleen het geluk van mijn familie op het oog te hebben. Daarom heb ik voor mezelf, mijn kind en ons geluk gekozen en trouwde ik zonder instemming van mijn ouders. Een abortus zou uiteindelijk niets veranderen aan mijn relatie met hen.

Het werk van de wakers heeft echt een meerwaarde. Het hielp mij dat mensen buiten mijn eigen kring me lieten nadenken. Kijk naar mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden, zeiden ze. De vrijwilligers boden mij hulp waar mogelijk en zijn mij tot grote steun geweest.”

* Om privacyredenen is Rhodé’s naam gefingeerd.