Mensen hechten aan vrijheid, blijheid. Voor bijna niemand is het nieuwe normaal van de anderhalvemetersamenleving en de vele beperkingen een wenkend perspectief. Daarom neemt de druk op een versoepeling van het beleid toe.

Daarbij hoort echter wel een belangrijke kanttekening. In welke mate realiseren veel mensen zich nog dat het om een ernstige en zeer besmettelijke ziekte gaat en dat achter de cijfers over de aantallen zieken en doden veel menselijk leed schuilgaat? Dat zou reden moeten zijn om de voorzichtige aanpak van het kabinet ten aanzien van een versoepeling te steunen. Temeer daar een tweede golf van uitbraken door deskundigen zeker niet wordt uitgesloten.

Maar het valt niet mee om het draagvlak voor het strenge beleid te behouden. Mensen zijn wispelturig, zo blijkt ook tijdens deze pandemie. Vooral onder maatschappelijke druk werden de scholen gesloten, terwijl dat volgens deskundigen zeker voor het basisonderwijs niet nodig was. Nu gaat het weer de andere kant op en is de druk om een versoepeling van de maatregelen zo groot dat het kabinet wel enigszins moet meeveren. Gelukkig kan dat gezien de ontwikkeling van de virusuitbraak ook, maar voorzichtigheid blijft geboden.

Zeker tijdens een crisis is het voeren van beleid op basis van de publieke opinie gevaarlijk en ondoenlijk. De maatregelen om het besmettelijke coronavirus terug te dringen, vragen juist eensgezindheid. Voor eigenmachtig optreden van mensen is geen ruimte. Vooral niet vanuit principieel perspectief. De overheid is immers Gods dienaresse.

Belangrijk is ook dat er vooruit wordt gekeken. De pandemie confronteert de samenleving met grote vraagstukken. Moet er een herbezinning komen op de zorg en de positie van ouderen? Dat is in onze individualistische en door financiële belangen gedreven westerse maatschappij toch hard nodig? Ook de sterk toegenomen globalisering vraagt doordenking, want door het vele en goedkope reizen worden ziektes gemakkelijk wereldwijd verspreid. En zo zijn er nog meer kwesties te benoemen, zoals duurzaamheid en het consumptiepatroon.

Van groot belang is dat het kabinet deze oppakt. Het is echter de vraag of dit zal gebeuren. Wie naar de geschiedenis kijkt, constateert dat na ingrijpende gebeurtenissen als oorlogen, economische crises, besmettelijke ziektes en andere grote problemen er over het algemeen niet veel verandert. De mens keert graag snel terug naar het ”oude normaal”, met hooguit een paar aanpassingen.

Grote problemen leiden soms even tot bezinning, maar dan gaat het op de oude voet verder. De mens wordt niet graag ingeperkt. Hij wil zijn gang kunnen gaan. Wil dat veranderen, dan is er een principiële ommekeer nodig: een bukken en buigen voor de Heere God en een leven naar Zijn inzettingen, want daarop belooft Hij Zijn zegen. Jammer genoeg komt deze boodschap niet van het kabinet, maar toch moet deze oproep juist in deze coronacrisis klinken.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad