Johan Seekles stond op het punt om naar Lienden te bellen toen de familie Ruijgrok uit die plaats op maandag 30 januari 1995 zelf contact met hem opnam. „Of ze in geval van nood bij ons mochten komen. We kennen elkaar goed. Onze vrouwen zijn nichten van elkaar.”

Johan (62 jaar, ondersteunend docent op de Jacobus Fruytier scholengemeenschap) en Anneke (57) Seekles halen in hun woning aan de Haverweg in Elspeet herinneringen op aan de watersnood. Het trof hen niet, Elspeet ligt hoog en droog. Maar de gevolgen kregen ze letterlijk in huis. „Ik zou het zo weer doen. Als mensen in nood zijn, doe je dat toch?”

Elspeet heeft ervaring met de opvang van duizenden mensen binnen de gemeentegrenzen. Elke zomer trekt het dorp vakantiegangers. Maar in de winter van 1995 stroomde het plaatsje vol met mensen die van huis en haard verdreven waren door de opgezwollen Maas, Rijn en Waal.

Ploeteren

Op 1 februari krijgt Ruijgrok van een gemeenteambtenaar de opdracht om uit de Betuwe te vertrekken. In deze krant vertelde hij destijds hoe dat ging met zijn vrouw en vier kinderen: „’s Avonds hebben we het huis verlaten. Uren van ploeteren en keihard werken gingen eraan vooraf. Voordat we vertrokken, hebben we onze kinderen bij elkaar geroepen. We zijn met elkaar op de knieën gegaan. Gevraagd om Zijn bewarende hand. Je kunt je niet voorstellen wat er door je heen gaat als je dan de deur achter je dichttrekt. Dat is niet uit te drukken.”

Ondertussen had de familie Seekles de woning voor de evacués ingericht. „Daarbij werden we door iedereen in de buurt geholpen. De ene buurman had nog een stel matrassen, de ander kwam een dekbed brengen en van een derde kregen we extra stoelen”, zegt Anneke Seekles. „We hebben die dag nog uren in spanning gezeten of de familie Ruijgrok de Rijn wel overkwam. ’s Avonds laat hebben we hen ontvangen met erwtensoep.”

Spanning

Het gezin Seekles (vader, moeder, twee dochters van 7 en 5 jaar en een tweeling van 2,5 jaar) werd op slag verdubbeld. „Onze kinderen vonden het prachtig. Ze hadden op school al gevraagd of het oudste meisje mee mocht.” De eerste nacht was iedereen in spanning en werd er weinig geslapen. Gaandeweg vonden de twee families hun ritme, zonder elkaar in de weg te zitten. Warm eten deden ze samen, ontbijten ieder apart. De taken in de huishouding werden door de dames verdeeld. „Een van hun kinderen had het blijkbaar zo goed naar zijn zin dat hij het aandurfde om bij de buren belletje te trekken.”

’s Avonds kwamen de atlas en de wegenkaart op tafel. In de kleine week dat het Liendense gezin in Elspeet bivakkeerde werd alle informatie uit het rivierengebied gespeld. „Iedere centimeter die bij Lobith extra binnenkwam had onmiddellijk gevolgen. Het laat de nietigheid van de mens zien. Met de Deltawerken dachten we veilig te zijn voor het water. Maar toen we het aan de voorkant voor elkaar hadden, kwam het water in 1995 via de achterdeur naar binnen”, zegt Seekles. Zijn vrouw: „De Heere heeft ons land nog willen bewaren. Daar mogen we Hem alle eer en roem voor geven.”

serie Vluchten voor het water

De dijken in het Rivierengebied stonden op springen. Zo’n 250.000 inwoners moesten met spoed hun huizen verlaten. Wat was er 25 jaar geleden aan de hand? En kan het opnieuw gebeuren? Vrijdag deel 6.