MH17-nabestaanden keken pastoor Dresmé versteend aan
Er klinkt huiver in de stem van de Hilversumse pastoor Jules Dresmé (66) als hij zegt: „Nooit zag ik zo veel verdriet als in de maand na de MH17-ramp.”
In zijn studeerkamer naast de rooms-katholieke Sint-Vituskerk laat pastoor Dresmé portretten door zijn handen gaan. Van inwoners van Hilversum. Een jongere van 18 jaar. Een gezin op een boot. Een familie bij een met klimop begroeide muur. „Ze zijn allemaal dood”, verzucht Dresmé.
De MH17-vliegramp, deze woensdag vijf jaar geleden, trok zeker in Hilversum diepe sporen. Van de 298 slachtoffers kwamen er 15 uit de mediastad. Onder hen drie gezinnen. Ook omdat de lichamen werden geïdentificeerd in de Hilversumse Korporaal Van Oudheusdenkazerne werd de stad bij uitstek een plaats van rouw.
Klokken
Dresmé groeide uit tot MH17-pastoor. Zo sprak hij meermalen op nationale herdenkingen in Vijfhuizen. Daar woonde hij woendag ook de plechtigheid bij.
In de eerste weken na de ramp kwamen er honderden mensen naar de Hilversumse Sint-Vituskerk. Er werden knuffels gelegd, kaarsjes aangestoken. De pastoor probeerde bedroefden te troosten. „Nooit zag ik zo veel ellende en verdriet als in die weken.” Wijzend naar zijn maagstreek: „Als ik erover praat voel ik de emotie weer opborrelen. Sommige mensen hielden niet op met huilen. Anderen keken me versteend aan. Als waren ze verijsd in hun verdriet.”
Om kinderen uit de beklemming van rouw te bevrijden, probeerde hij hen soms afleiding te bieden. „Dan liet ik ze op de knop drukken waardoor de klokken gingen luiden.”
In zondagse vieringen in de weken na de ramp bad Dresmé, die enkele uitvaarten leidde, voor betrokkenen. „Ik heb onze Heer gevraagd alle slachtoffers bij elkaar op te nemen in Zijn huis van licht en liefde. Dat Hij genadig voor hen is in Zijn hemels huis. Ik bad om kracht en sterkte, liefde en warmte.”
De pastoor had contact met nabestaanden van alle Hilversumse slachtoffers. Hoe hij de rouwenden hielp? „Door er vaak alleen maar te zijn. Soms uren. Door soms maar een enkel woord te spreken, een foto van een slachtoffer te bekijken. „Wat vreselijk dat je lieve kind is omgekomen.””
De geestelijke was „heel terughoudend” om in die gesprekken Bijbelse noties aan te stippen. „Elke poging om via de Bijbel de ellende te verklaren is inadequaat. God werkt via mensen. Dus geef liefde, aandacht en troost aan de rouwenden.”
Het trof hem dat sommige nabestaanden per se niet „in haat” willen leven jegens de daders. „Als je je hart laat verharden, wordt de pijn alleen maar erger. Als je je inmetselt in woede, kan het verdriet niet doorstromen.”
Blijdschap
Kortgeleden werd de uitvaartdienst voor een bejaarde MH17-nabestaande gehouden. De man verloor onder anderen zijn twee kleinkinderen. „Opa heeft dat verdriet niet kunnen verwerken. Op het moment dat zijn zwager tijdens een toespraak zei: „Toen kwam die vreselijke 17 juli 2014” klonk er een enorme donderslag. Je kunt dat toeval noemen, maar het klonk wel apocalyptisch.”
Via een krakende deur loopt de pastoor de kerk in. Op een tafel staan vijftien kaarsen die herinneren aan de Hilversumse slachtoffers. In een gedenkboek is een Engelse wens geschreven, gedateerd op 15 juli 2019: „Rust in vrede. Laat de goede God eeuwige blijdschap geven.”
