Sinke, psycholoog bij de Vluchtheuvel, sprak vrijdagavond in Woerden op de tweede bijeenkomst van ”Naamloos verdriet”, de Reformatorische vereniging voor ouders van wie een kind is overleden. Het thema van haar lezing was ”Leren leven met verdriet – alleen, samen of met de hulpverlening”.

Volgens psycholoog Sinke blijkt uit onderzoek dat in geval van rouw, verlies en verdriet de steun van het sociale netwerk of lotgenotencontact in beginsel het meest helpend is.

De stap naar hulpverlening hoeft volgens haar niet altijd gemaakt te worden. Ze spreekt liever van een rouwproces dan van rouwverwerking. Omdat een proces een leven lang duurt en niet voorbij gaat, zoals een cliënt van haar zei.

Kwetsbaar

Rouw, of het leren omgaan met verdriet, is heel teer, heel persoonlijk, heel kwetsbaar en voor iedereen weer anders, stelde ze.

Bij slechts een minderheid van de nabestaanden leidt de ernst van de rouwklachten tot het zoeken van professionele hulp. Een vijfde stapt uiteindelijk naar de hulpverlening omdat het lijden te groot, te zwaar of te langdurig is en men ermee vastloopt.

Het aanvaarden van het verlies kan een soort verdoving zijn. „De werkelijkheid kan pas veel later doordringen. Als de narcose is uitgewerkt, barst de stroom van gevoelens echt los”, zegt psycholoog Sinke.

olgens haar kunnen die gevoelens heel tegenstrijdig zijn. Van schuld en boosheid tot vragen over de eeuwige bestemming van het overleden kind. „Al die vragen en gevoelens mogen we, net als de profeet Jeremia in zijn boek Klaagliederen, voor de Heere neerleggen.”

Lege stoel

Dat het leven doorgaat, zeggen we dan, valt zeker niet mee. „Het is goed om nieuwe activiteiten op te pakken, maar de pijn gaat nooit helemaal weg. De lege stoel aan tafel, de lege kamer, het kind dat niet meer thuiskomt.”

Een van de belangrijkste dingen in een rouwproces is volgens psycholoog Sinke dat het niet te sturen is. Man of vrouw kan heel verschillend met rouwen omgaan. Een man is meer geneigd om een oplossing voor het probleem te zoeken en er minder over te praten, terwijl de vrouw meer emotioneel is ingesteld. Verlies veroorzaakt ook stress. Stresshormonen kunnen bij man of vrouw verschillend werken.

Rouw is rauw

Evelyne Sinke vindt het van belang dat partners erkennen dat er verschillen zijn in hun rouwproces. „Erken dat de ander niet rouwt zoals jij rouwt en geef elkaar ruimte in de stijl van verwerking.” Verder adviseert ze niet direct hulpverlening in te schakelen.

Rouw is rauw. De eerste maanden na een verlies zijn doorgaans heftig en chaotisch. Laat er daarom op zijn minst zo’n vier maanden voorbij gaan voordat nagedacht wordt over de vraag of hulpverlening nodig zou zijn. Mocht er toch behoefte bestaanaan hulpverlening, stel dan de vraag waar je behoefte aan hebt en met wie je over je zorgen zou willen praten.

De stap om hulp te zoeken kan volgens Evelyne Sinke groot zijn. „Bedenk dat hulpverlening ten diepste voortkomt uit een diaconale taak van de kerk.”

De avond werd geopend door ds. W.A. Zondag, predikant van de gereformeerde gemeente te Woerden, die ook zelf een kind heeft verloren.

Hij mediteerde naar aanleiding van Johannes 11 over de geschiedenis van Jezus, Maria, Martha en Lazarus.