Vroeger zou geen mens zich gestoten hebben aan Paulus’ woorden. Mijn beide grootmoeders, de eerste generatie die brak met de kerk, peinsden er zelfs niet over om blootshoofds uit te gaan. En in het hoofd van mijn overgrootmoeders in hun prachtige streekdracht kwam zoiets al helemaal niet op. In allerlei culturen dragen vrouwen vanouds iets op hun hoofd. Vanwaar dat gebruik?

Ik besef me op spekglad ijs te hebben begeven. Op hoeveel tenen en harten trap ik? Kost het preekbeurten? Ik mijmer nog wat over moslima’s. Toen een ”kopvoddentaks” dreigde ontstond een ware hoofddoekenrage. Onderdeel van hun identiteit. Inmiddels vliegen bij ons de hoedjes massaal de kerken uit. Een nieuwe identiteit?

Een belijdeniscatechisante staakte na enig heen weer praten het verzet tegen hoofdbedekking. Nog hoor ik de verbaasde reactie: „Nooit geweten dat dat in de Bijbel staat. Nu begrijp ik de wens van de kerkenraad dat ik mijn hoofd bedek in de kerkdienst. Niet dat ik het ermee eens ben!”

Dat laatste gaf de dominee weer stof om over na te denken. Zou de revolutie van 1968 nu ook de kerken zijn binnengeslopen? Zelfs daar waar men zich beroept op het „naar Schrift en belijdenis”? En ging het dan nog maar alleen over hoofdbedekking…

Dat laatste is overigens voor weinigen principezaak. Dat weten mijn hervormde collega’s wel. De dames die uit afgescheiden kerken overkomen nemen vaak het voortouw in de ”onthoedingswoede”. Bevrijd om anderen te bevrijden.

In zijn Urker jaren preekte dr. C. A. Tukker over 1 Korinthe 11 onder het motto: ”Hoofddeksel hoofdzaak”. Een leerzame en tere verhandeling die beslist een tweede leven waard is.

Dat gedekte dameshoofd gold nog niet zo lang geleden kerkbreed. Het –rooms-katholieke– kerkelijk wetboek van 1917 schreef voor dat vrouwen tijdens de eredienst het hoofd bedekken. Na het Tweede Vaticaans Concilie raakte dat in onbruik. Maar toen waren de revolutionaire jaren zestig dan ook al volop losgebroken.