De begrafenis van Peres is voor de Joodse Staat meer dan de begrafenis van een politicus. Peres is de laatste politicus die de vestiging van de staat Israël als betrokkene heeft meegemaakt. Met hem is de generatie van de ”founding fathers” historie geworden.

Dat besef leeft breed in Israël. Velen voelen zich verweesd nu de man is heengegaan die zich tot op zeer hoge leeftijd heeft ingezet om te komen tot een overeenkomst met de Palestijnen. De Oslo Akkoorden, waarvoor hij, Rabin en Arafat destijds de Nobelprijs voor de Vrede kregen, waren in de praktijk al dood. Nu is ook de laatste van de direct betrokkenen bij die akkoorden ten grave gedragen.

Ook al is Israël een moderne, welvarende staat, het wordt nooit een gearriveerde natie. De hele organisatie van de staatsbegrafenis liet dat ook zien. De begrafenis was zo voor het oog soms zelfs wat rommelig. Geen dreunende parades, geen glanzende uniformen. Geen gebeeldhouwde kist, geen praalgraf. Slechts een simpele houten kist die, eenmaal ontdaan van de Israëlische vlag, aan touwen neergelaten werd in het graf. Een rabbijn zei een gebed en dat was het dan. Zelfs het volkslied werd niet gespeeld of gezongen.

Israël heeft sinds 1948 weer een adres, maar het blijft toch een volk onderweg. Een volk op zijn hoede. Altijd waakzaam. Omdat Joden zelfs in hun eigen land niet veilig zijn. Dat is en blijft de tragiek van het Joodse volk door de eeuwen heen.

Obama greep zijn toespraak gisteren aan om de onverbreekbare band tussen Israël en de Verenigde Staten te benadrukken. Het zijn allebei landen die volgens de president wortelen in de joods-christelijke traditie. Hij citeerde woorden uit de afscheidsrede die Mozes hield voor het volk: „Kies dan het leven.”

Ongetwijfeld was deze opmerking bedoeld als kritiek op premier Netanyahu, die volgens Obama veel te weinig doet om tot een overeenkomst met de Palestijnen te komen. Indirect gaf hij met dit citaat de nieuwe generatie leiders van Israël de opdracht werk te maken van het vredesproces met de Palestijnen.

Maar hét leven is meer dan land.

Meer dan vrijheid, meer dan veiligheid.

Het is zelfs meer dan vrede.

Christenen belijden en geloven dat Hij het Leven is, van Wie Nathanaël zegt: „Gij zijt de Zoon van God, Gij zijt de Koning van Israël.”

Vaak hebben christenen in het verleden met geweld Jezus aan de Joden opgedrongen. Zondag besteden veel kerkelijke gemeenten, in het kader van de jaarlijkse Israëlzondag, aandacht aan Israël. Een goede gelegenheid om in verbondenheid en vriendschap met Israël iets van het geloof in de Messias door te geven. En vriendschap sluit kritiek niet uit, maar in.