Op het platteland bij Nieuwe-Tonge staat de Veluwse Geury van Engelenhoven (51) de was te vouwen. Kraamvrouw Karije van Kempen (25) is in de kleren, dochtertje Eva (1) scharrelt rond met een poppenwagen.

Het roze kaartje van Noortje Klaziena staat op tafel. Met een compilatie uit Psalm 100. „Weet dat de Heere God is; Hij heeft ons gemaakt en niet wij.”

Nore is vorige week donderdag geboren. Karije en Pieter van Kempen hadden RST-kraamzorg aangevraagd. „We willen graag iemand met dezelfde, reformatorische achtergrond. Bij Eva hadden we RST, de familie had die ook, dus het was voor ons geen keuze.”

In Zuidwest-Nederland zat RST Zorgverleners met het probleem dat alle 43 kraamverzorgsters van de twee teams al verdeeld waren. „In de regio Barneveld was het minder druk. Daar waren kraamverzorgenden beschikbaar”, zegt leidinggevende Annelie Hoogesteger van het regiokantoor Goes.

Niet te doen

„We hebben een afweging gemaakt. Als we die kraamverzorgsters dagelijks vanuit de Veluwe heen en weer zouden laten rijden, is dat niet alleen duur, maar fysiek gewoon niet te doen. We willen graag al onze cliënten helpen, dus hebben we voor de maand september een huisje gehuurd op een vakantiepark in Ouddorp.”

Hoeveel dat kost, weet ze niet exact. „Maar het is wel rendabel. Bovendien is het leuk voor de meiden. Die werken overdag, en vieren ’s avonds een soort vakantie.”

Geury van Engelenhoven was een de veertien vrijwilligers die wel naar ”het eiland” wilde en zij was net vrij toen Karije van Kempen was bevallen. „Als kraamverzorgster moet je flexibel zijn. Het maakt mij niet uit waar ik kraam.”

Het klikte prima tussen kraamhulp en kraamvrouw. Is Geury van Engelenhoven een soort moederfiguur? „Eigenlijk wel”, glimlacht Karije van Kempen. „Wilt u koffie?” vraagt ze. De kraamverzorgster vliegt overeind en schenkt een bakkie troost in. Eva wijst met haar handje naar het aanrecht. „Uh.” „Wil jij het flesje?” vraagt Van Engelenhoven. Een moment later is het meiske voorzien. Op moeders schoot leest ze een boekje.

Het is alweer de laatste dag waarop Van Engelenhoven kraamt bij de familie Van Kempen. „Ik blijf op het eiland, want ik rol zo weer een andere kraam in. Vanavond ga ik de opstart doen van iemand die is thuisgekomen uit het ziekenhuis.”

Ze vindt het prima voorlopig op Goeree-Overflakkee te blijven. „Ik appte gisteren mijn kinderen dat ik thuis, in Harskamp, zou komen. Vandaag appte ik dat ik blijf. En als er nog een derde kraam achteraankomt, geen probleem”, zegt ze lachend.

Het kramen zelf is precies hetzelfde. „Ik merk geen verschil, misschien wel als ik tien kramen achter de rug heb. Het Veluwse en het Flakkeese dialect lijkt zelfs iets op elkaar.” Tegen de kraamvrouw: „Als jullie zeggen: „Ga maar naar buuten”, dan herken ik dat. Behalve toen je schoonmoeder met haar zus praatte; daar maakte ik niet veel van.” Van Kempen: „Die komen uit Ouddorp, dat is een nog wat sterker dialect.”

Van Engelenhoven vindt het reuzeleuk dat zij en collega Dorien van Norden een vakantiehuisje ter beschikking hebben. „Je leert je collega’s zo weer op een andere manier kennen, en die jonge meiden vinden het ook wel fijn dat er ’s avonds iemand bij is. Ook ik vind het wel leuk dat ik aanspraak heb. En: we zijn elke avond naar het strand geweest, op verschillende tijden.”

Gesetteld

Dat extraatje vindt de Harskampse bijzonder. „De zee trekt, omdat wij op de Veluwe bossen hebben.” Frappant is dat zij deze zomer een vakantie boekte in de herfst in Ouddorp. „Maar me hier vestigen, nee, daarvoor ben ik veel te veel gesetteld in Harskamp.”

Veluwse kraamverzorgsters gaan ’s avonds het Ouddorpse strand op

Gijsbert Wolvers