Pontificaal hangt die tekst op een groot spandoek, net voor het centrum van Nazareth. De jarenlange woonplaats van de Heere Jezus is tegenwoordig overwegend islamitisch. En dat zal de wereld weten ook.

Maar eigenlijk is er ook weer niet zo veel nieuws onder de zon. Tweeduizend jaar geleden was er in Nazareth voor de boodschap van de Zoon van God ook al niet veel plaats. Niet voor niets staat in Mattheüs 13:57: „En zij werden aan hem geërgerd.”

Sterker nog: Lukas verhaalt dat de inwoners van Nazareth na het horen van de prediking van Jezus „met toorn vervuld werden.” „En opstaande wierpen zij Hem uit buiten de stad, en leidden Hem op de top des bergs, op dewelken hun stad gebouwd was, om hem van de steilte af te werpen.” En dan, veelbetekenend: „Maar Hij, door het midden van hen doorgegaan zijnde, ging weg.”

Anno 2011 is nog goed zichtbaar wat de bedoelingen van de bevolking van Nazareth waren: onder de „steilte” waar zij de Heere Jezus af wilden gooien, gaapt een enorme afgrond.

Diep beneden de spaarzaam begroeide rotsen strekt zich de Vlakte van Jizreël uit. Toneel van vele oorlogen. Maar ook de plaats waar de Zoon van God op de berg Tabor werd verheerlijkt. En de plek waar volgens Openbaring 16 de eindstrijd zal plaatshebben in Armageddon, het tegenwoordige Megiddo. Binnen enkele kilometers van elkaar bevinden zich hier markante ijkpunten uit de Bijbelse geschiedenis en de toekomst.

Via de Vlakte van Jizreël voert de weg naar het Meer van Galilea. De plaats van de wonderbare spijziging en het water dat in wijn veranderde. De vele kerken die over de heilige plaatsen zijn gebouwd, vertroebelen het aanzicht van weleer.

De commercie heeft ook al sinds jaar en dag baat bij de Bijbelse geschiedenis. Wat te denken van een boottocht over de Zee van Tiberias, inclusief passende religieuze muziek? Al naar gelang de nationaliteit van de passagiers gaat de betreffende vlag in top.

Gelukkig brengt het landschap de Bijbelse sfeer weer enigszins terug. Want de kale rotsen van de Golanhoogvlakte aan de oostelijke oever van het meer en de lieflijke heuvels van Galilea zullen 2000 jaar geleden niet veel anders zijn geweest.

Datzelfde geldt voor de indrukwekkende opgravingen in Caesarea, aan de kust van de Middellandse Zee. De Feniciërs stichtten de havenstad al in de vierde eeuw voor Christus. Later ging de plaats deel uitmaken van het Griekse rijk van Alexander de Grote. Herodes de Grote bracht de stad in de Romeinse tijd tot bloei, door een grote haven aan te leggen die aan zo’n 300 schepen plaatsbood.

Op het moment van aankomst geselt een zware storm Caesarea. Hoge golven slaan dreunend stuk op de fundamenten van de haven. De eeuwenoude stenen lijken zich vooralsnog weinig van het watergeweld aan te trekken.

RD-journalist Richard Donk en fotograaf Henk Visscher reizen van noord naar zuid door Israël. In woord en beeld doen zij verslag. Vandaag deel 2: verworpen in Nazareth.