Het is een eenzame weg, even ten zuidoosten van het Groningse Veendam. Het navigatiesysteem noemt Numero Dertien slechts een straat in Veendam. En dat is het eigenlijk ook. Eén lange rechte weg buiten Veendam die als straatnaambordje Numero Dertien heeft.Maar het is meer dan alleen een straatnaam. Het is een gehucht. Dat is te zien aan een bordje dat na enkele honderden meters in beeld komt.

Verkeer is er bijna niet. Zelfs midden op de dag is het stil. Om de paar minuten komt er een auto langs. Op het breedste gedeelte van de weg kunnen auto’s elkaar maar net passeren. Ze moeten dan wel bijna de berm in. Op het smalste gedeelte is net aan ruimte genoeg voor een landbouwvoertuig.

Fietsers zijn nog zeldzamer. Af en toe komen enkele oudere vakantiegangers voorbij. In de verte zijn enkele boeren aan het werk.

Ondanks het heerlijk zonnige weer is het winderig. Numero Dertien ligt in het open veld. Achter de weilanden staan wat huizen. Boerenbedrijven, een grote silo en een eindeloze reeks elektriciteitsmasten zorgen voor de enige variatie in het beeld van het gehucht.

Maar hoe komt Numero Dertien nu aan zijn opmerkelijke naam? De oorsprong ligt in de turfwinning in het gebied. De turf werd vervoerd met pramen, platte vaartuigen. Arbeiders moesten daarom kanalen graven. De zijvaarten van die kanalen werden ook wel wijken genoemd.

Om de kanalen en vaarten in de omgeving aan te duiden, kregen ze allemaal een nummer, gerekend vanaf Veendam. Langs de wijken ontstond regelmatig wat bewoning. Lang niet alle bewoning bleef bestaan. Maar Numero Dertien groeide uit tot een gehucht waarin zelfs een basisschool was gevestigd. De school is eind jaren 50 gesloten.

Een van de bewoners is Josée Schepers. Samen met haar man en hun zoon en dochter, twee pubers, woont ze in een van de zestien huizen van het gehucht. Een grote hond begroet de onbekende bezoeker en houdt de nieuwkomer scherp in de gaten.

„We wonen hier nu acht jaar”, zegt Schepers. „Daarvoor hadden we een huis in Veendam.” Als ze haar plaatsnaam noemt aan mensen, moet ze dat regelmatig even herhalen. „Mensen denken dat ik dan het huisnummer noem.” En of er iets valt te beleven in Numero Dertien? „Helemaal niks”, roepen zoon en dochter in koor.

Even verderop wonen Heleen en Robert Doevendans. Het echtpaar, dat al 34 jaar in het gehucht woont, vindt het prettig dat de mensen elkaar kennen. „We helpen elkaar als dat nodig is”, aldus Heleen Doevendans. Jarenlang stond er geen bordje bij het begin van het gehucht. Bij de verbreding van de weg verwijderde de gemeente het. Doevendans ijverde ervoor om het bordje terug te plaatsen. En anderhalf jaar geleden had dat succes. „Want het is wel een echt gehucht.”