De aandacht -propaganda is wellicht een beter woord- voor homo-emancipatie neemt extreme vormen aan. Alles wat zich op dit terrein voordoet, verdient bij voorbaat ondersteuning. Alles wat zich ertegen keert, wordt verguisd. Denk aan de door Amsterdam verleende vergunning voor een kinderboot tijdens de Gay Pride, maar ook aan de storm van kritiek die opsteekt indien regeringen van andere EU-landen niet exact dezelfde verlichte opvattingen koesteren over de homoseksuele praktijk. De heksenjacht op gewetensbezwaarde trouwambtenaren past in dit rijtje.Binnenkort bespreekt de Tweede Kamer een wetsvoorstel dat past in dit agressief-libertijnse klimaat, waarin het tegennatuurlijke koste wat het kost natuurlijk moet worden gemaakt. Het betreft een wetsvoorstel waarmee het voor homoparen mogelijk wordt buitenlandse kinderen te adopteren. Deze mogelijkheid is er nu nog niet. In ethisch opzicht is dit een duidelijke verslechtering. Zelfs het paarse kabinet deinsde hiervoor terug, omdat daarmee de relatie met adoptielanden in gevaar zou worden gebracht. Het zou wel zeer verdrietig stemmen als het huidige kabinet, waarin CU en CDA de meerderheid hebben, dit wetsvoorstel wél zou verdedigen.

Schijnvertoning
Het gaat om een wetsvoorstel met een hoog symbolisch karakter. Er zijn immers vooralsnog géén landen die bereid zijn om adoptiekinderen af te staan aan homoparen. Een schijnvertoning dus, zonder enig praktisch resultaat voor homoparen. Maar als het voorstel wet wordt, kunnen homoparen wel een beroep doen op de schaarse capaciteit van Justitie voor gezinsonderzoeken en verplichte voorlichtingscursussen voor adoptieouders. Daarvoor bestaan lange wachtlijsten.

Het vorige kabinet, waarin de libertijnen stevig vertegenwoordigd waren, achtte dit geen probleem. De wereld moet weten dat Nederland vindt dat homoparen kinderen moeten kunnen adopteren. De ideologische wens om te komen tot absolute gelijkberechtiging van hetero- en homoseksuele echtparen is hier allesbeheersend.

De SGP wijst op Bijbelse gronden adoptie door homoparen af. Hartgrondig! Het is schrijnend als het belang van kinderen wordt opgeofferd aan de kinderwens van homoparen. Het is geen toeval, maar de wijze orde van de Schepper, dat het krijgen van kinderen is verbonden met het samenleven van man en vrouw. Daarom was in het verleden in het adoptierecht het vertrekpunt, dat zo dicht mogelijk moet worden aangesloten bij de situatie van het natuurlijke ouderschap. Kinderen zijn het beste af met een vader en een moeder. Een homopaar kan geen vader en moeder vervangen. Dat zou een miskenning betekenen van de wezenlijk verschillende aanleg en gaven van beide geslachten.

Gedragsproblemen
Kunnen twee mannen niet net zo goed een kind opvoeden als een vader en een moeder? Binnen sociaalwetenschappelijke kring verschilt men hierover van mening. Feit is, dat dit simpelweg niet met empirisch materiaal valt te staven. Het is nog niet mogelijk geweest om een representatieve reeks kinderen die zijn opgevoed door twee mannen of twee vrouwen bijvoorbeeld 25 jaar te volgen. De wetenschap kan daarom niet geloofwaardig worden ingeroepen ter verdediging van de adoptie door homoparen.

Er zijn krachtige argumenten te geven waarom het niet in het belang van kinderen is om door homoparen te worden opgevoed. In het dagelijks leven vinden wij het buitengewoon ingrijpend indien een kind moet opgroeien zonder vader of moeder. Kinderen die door echtscheiding een vader of moeder verliezen, wekken terecht ons medelijden op. Het zijn de harde feiten, dat in gezinnen waar de vader of moeder is weggevallen, er een hoger percentage kinderen is met gedrags- of psychische problemen. Zij verdienen daarom extra steun.

De ingrijpende consequentie van dit wetsvoorstel is echter dat een adoptiekind niet noodgedwongen, maar opzettelijk, welbewust een vader of moeder wordt onthouden. Terwijl het hier juist gaat om kinderen die vaak al het nodige meegemaakt hebben, en bij uitstek gebaat zijn met de liefdevolle zorg van een vader en moeder. Feit is ook nog, dat vele echtparen, bestaande uit een man en een vrouw, graag bereid zijn een kind in nood te adopteren. Er bestaat geen tekort aan adoptieouders.

Halszaak
Adoptiekinderen verkeren hoe dan ook reeds in een uitzonderingspositie. Deze positie van het kind wordt nog uitzonderlijker, indien het twee vaders of twee moeders krijgt: een dubbele uitzonderingspositie, met alle mogelijke schadelijke consequenties van dien voor de ontwikkeling van de eigen identiteit. Kinderen mogen niet willens en wetens in deze situatie worden gebracht. Adoptiekinderen, die zelf geen vrije keuze hebben, discrimineer je door hen bewust in zo’n uitzonderingspositie te plaatsen.

De SGP is ervan overtuigd dat geen adoptiekind ermee gebaat is om te worden opgevoed door een homopaar. Vele anderen voelen hierover twijfels. Laat dan die onzekerheid voldoende reden vormen om tegen homoadoptie te zijn. Het belang van het kind verdraagt zich er niet mee om te experimenteren met mogelijke leefverbanden waarin het kan opgroeien. Het kinderleven is geen proeftuin. Hier geldt: bij twijfel niet inhalen.

Een christelijk-sociaal kabinet, dat jeugd en gezin hoog in het vaandel voert, zou dit wetsvoorstel zo snel mogelijk moeten intrekken. Sommige kwesties zijn het waard om tot halszaak te worden verheven. Het belang van een kind is zo’n zaak.

De auteurs zijn respectievelijk lid van de Tweede Kamer voor de SGP en beleidsmedewerker van de SGP-fractie in de Tweede Kamer.