Ze zag nog weinig van Nederland in de 3,5 jaar dat ze hier inmiddels werkt. „We zijn een keer naar Six Flags geweest en naar het Dolfinarium in Harderwijk. En ik kom wel eens op het vakantiepark in Uddel waar ook veel Poolse werknemers zitten.”
In de schaduw van het bekende thermaalbad in Arcen huizen tientallen Polen, die in dienst zijn bij OTTO Uitzend Kracht, de grootste bemiddelaar op dit gebied. Ewelina woont met haar Poolse man op het uitgestrekte bungalowpark. In rap Pools doet ze haar verhaal, in de keet van de parkbeheerder.
Het wordt een relaas over een -voor Nederlandse begrippen- vreemd leven. Het werk bepaalt het dagelijks ritme. Naast de veertig uur voor de baas gaat de resterende tijd op aan eten koken, wassen, strijken, schoonmaken, douchen, een beetje tv-kijken. En wat nog meer? „Nee, veel meer niet. Zo nu en dan doen we boodschappen, hier net over de grens.”
Contact met Nederlanders heeft ze nauwelijks. „De taal is een probleem. Veel tijd is er ook niet. Ik beweeg me in een klein kringetje, maar dat is prima.” Wat ze van de Nederlandse cultuur heeft meegekregen, is dat de factor stress hier nauwelijks een rol speelt. „In Polen is het werken, werken, werken. Er moet geld zijn om te overleven. Een vrije zaterdag en zondag kennen de mensen daar niet.” En Nederland is zo schoon. „Die huizen, zo netjes allemaal.”
Als het salaris ter sprake komt, begint Ewelina te glimlachen. In feite is dat dé reden dat ze in Nederland zit. „Ik verdien hier 400 procent meer dan in Polen mogelijk zou zijn als ik daar een baan had. Per maand krijg ik zo’n 1200 euro, met overwerk nog meer.” De huidige baan bij Geodis Vitesse bevalt haar prima. „We beginnen om 7.00 uur. Ik moet dus vroeg opstaan, dat zal wel nooit wennen. Maar dat geldt niet alleen voor Polen.”
De centen vergoeden bepaald niet alles. „Gelukkig is mijn man ook hier, maar voor de rest moest ik alles achterlaten: vader, moeder, tantes, de hele familie. Ze betekenen alles voor me.” Eens in de drie maanden gaat Ewelina voor een paar weken terug naar Raciborz. Daarna wacht de Nederlandse werkgever weer. „Ik moet wel, we hebben geen keus.”
Aan een permanent verblijf in Nederland wil ze niet denken. „Nee, nee, mijn toekomst ligt in Polen, bij de familie. Hoe dat moet, weet ik nog niet. Daar denk ik niet te veel over na. Ik ben jong, dit leven houd ik nog wel een paar jaar vol.” Ooit hoopt ze haar kinderen Nederland te kunnen laten zien. „Maar dan alleen om te zeggen: hier heeft mama ooit gewerkt.”
Naam: Ewelina Riemel
Leeftijd: 22 jaar
Woonplaats: Raciborz (Zuid-Polen)
Burgerlijke staat: gehuwd
Opleiding: middelbare school
Werkzaam bij: Geodis Vitesse (logistiek) in Venray
Werk: bestellingen controleren
Arcen-Raciborz: 1066 kilometer
Dit is het vijfde en laatste deel in een serie over Poolse werknemers in Nederland.
