Toen de stoel zo’n vijftien jaar geleden in een winkel in Bergambacht stond, trof Wagenaar hem donkerbruin aan. Ze nam hem mee naar huis voor 25 euro. Het meubel was de opbrengst van een dag lang koopjes jagen. Wagenaar zocht, zoals ze wel vaker deed, naar een „onverwachte vondst” om haar huis mee op te leuken.

De stoel in de auto krijgen was een hele operatie, vertelt Wagenaar, maar dat lukte ten langen leste. Eenmaal thuis zaagde ze met een decoupeerzaag een hartje in de rugleuning van de stoel en verfde ze hem lichtblauw. Een vriendin maakte een bijpassend kussen.

Door de aanpassingen is het meubel „mijn stoel” geworden, zegt Wagenaar. Hij is bij een verhuizing meegegaan naar Kapelle „en daar blijft hij voorlopig ook staan”.