Vier theologen uit vier landen: Aanhangers geloofsdoop en kinderdoop kunnen in één kerk samenleven
De doopopvatting –kinderdoop of geloofsdoop– zou niet kerkscheidend moeten zijn voor christenen. Dat stellen vier theologen uit vier verschillende landen in een verklaring.
Het statement van de vier auteurs is in januari geschreven en vorige week gepubliceerd op de internationale christelijke nieuwssite Evangelical Focus, met de uitnodiging aan lezers om instemming te betuigen. Initiatiefnemer is de anglicaanse nieuwtestamenticus Michael Bird uit Australië, die van baptist voorstander van de kinderdoop is geworden. Medeauteurs van de verklaring zijn Matthew Joss, voorganger bij een anglicaanse kerk in Amerika, Anthony Lane, docent aan de London School of Theology in Engeland, en Andrew Messmer, docent aan twee Spaanse theologische seminaries.
Christenen die zich „oprecht willen onderwerpen aan het gezag van Christus en Zijn Woord” worden gescheiden door het verschil in opvatting over de vraag of alleen gelovige volwassenen gedoopt mogen worden of ook hun kinderen, constateren de theologen. En dat zou niet zo moeten zijn, vinden ze. Beide doopstandpunten zijn „legitieme opvattingen voor godvruchtige christenen”.
Bunyan
De vier auteurs noemen verschillende argumenten voor hun standpunt. De Bijbel is helder over de opdracht tot het dopen van bekeerlingen, maar „zegt niets ondubbelzinnig over óf, of wannéér de kinderen van christenen gedoopt moeten worden”. Bovendien is het „duidelijk dat er in de derde en vierde eeuw na Christus een brede variatie aan praktijken was”. De elkaar uitsluitende kinderdoop- en geloofsdoopstandpunten zouden pas daarna ontstaan zijn.
De auteurs vinden het opmerkelijk dat de Geloofsbelijdenis van Nicea (325) zowel „één, heilige, algemene en apostolische kerk” als „één doop tot vergeving der zonden” belijdt, terwijl er in die tijd meerdere praktijken gangbaar waren. Blijkbaar is een verschillend doopstandpunt niet noodzakelijk kerkscheidend, aldus de theologen. In een toelichting op zijn website wijst Michael Bird ook op John Bunyan, die voorstander zou zijn geweest van verschillende standpunten in één kerk.
Bovendien zijn de verschillen niet erg groot, vinden de auteurs. Het pad dat iemand in een baptistengemeente doorloopt tussen geboorte en geloofsdoop lijkt sterk op dat van iemand die als kind gedoopt wordt en later belijdenis aflegt.
Censuur
De vier opstellers van de verklaring gaan ook in op de praktische uitvoering van hun visie: „Kerken zouden tegengestelde visies niet moeten veroordelen”. Een kerkverband dat de kinderdoop voorstaat zou leden die volgens de praktijk van het baptisme handelen niet onder censuur moeten zetten, en andersom. Een kerk kan ook een positie innemen waarbij beide praktijken gelijkwaardig zijn en de leden laten kiezen, stellen de auteurs.
In de praktijk zijn er wereldwijd al enkele kerken die een dergelijke praktijk hanteren. Zo hebben de Evangelical Free Church in Amerika en de Free Presbyterian Church of Ulster in Noord-Ierland beide een voorkeur voor het baptisme, maar staan ze het dopen van kinderen toe in hun kerkverband.
