Aan de rand van Vlaardingen ligt de wijk Mrija (Oekraïens voor ”droom”). Duizend ontheemde Oekraïners wonen hier sinds anderhalf jaar in kleine huisjes en appartementen.

Op de nabijgelegen parkeerplaats stapt Vitali („liever geen achternaam in de krant”) met zijn vrouw uit zijn Peugeot. Zijn vrouw draagt een bosje tulpen voor Vitali’s moeder, die vandaag jarig is.

„Ik denk dat de oorlog dit jaar eindelijk stopt”, zegt Vitali. „Dan komt er hopelijk een einde aan het bloedvergieten. Nu worden mannen van straat geplukt om naar het front gestuurd te worden. Daar vechten ze twee weken om vervolgens te sneuvelen. Denk je dat dat goed is? Van de generatie van 20 tot 25 jaar is bijna niemand meer over. We hebben te veel graven.”

Vitali, die werkt in de metaalindustrie, denkt dat de Oekraïense president Zelensky geen andere keus heeft dan instemmen met de Amerikaanse plannen. „We zijn een kleiner land dan Rusland. We hebben niet zo veel geld, soldaten en materieel. Als we blijven doorvechten, verliezen we nog meer grond.”

Monument

In het midden van de wijk, voor het hoofdkantoor, liggen drie gepolijste stenen. Het monument is een eerbetoon aan „alle helden van Oekraïne en alle mensen die hun leven hebben gegeven voor een vrij en verantwoordelijk land”, volgens de toelichting op een van de stenen.

Net als Vitali wil Lina Angilenko (42) uit Marioepol dolgraag dat er een einde komt aan het bloedvergieten. Maar niet tegen elke prijs. De mening van Vitali, dat Zelensky maar akkoord moet gaan met het plan van Trump, deelt ze daarom niet. „Probeer je eens te verplaatsen in onze militairen. Waar hebben zij voor gevochten als je ons land weggeeft? Of denk aan de mensen die familieleden zijn verloren. Waar zijn zij voor gesneuveld?”

Een broer van Angilenko vecht aan het front. Hij is al vier keer gewond geraakt. Angilenko vreest voortdurend voor zijn leven. „Hij heeft me vreselijke verhalen verteld over de strijd.” Ze vindt dat Trump eerst in gesprek moet gaan met soldaten aan het front, voordat hij plannen over Oekraïne bekokstooft met Poetin.

Angilenko woont met haar man en twee kinderen (10 en 17 jaar) in Vlaardingen. Teruggaan naar Marioepol, in door Rusland bezet gebied, vindt ze geen optie. „Dan moeten we straks tegen ons eigen volk vechten.” Ook het vrije deel van Oekraïne trekt haar niet. Ze heeft daar immers geen familie of bezittingen. Bovendien zou haar oudste zoon dan binnen afzienbare tijd moeten deelnemen aan de oorlog. Dat haar broer zijn leven voor hun vrijheid riskeert, vindt ze al erg genoeg.

Schoonheidsspecialist

Niet elke Oekraïner in de wijk in Vlaardingen volgt de oorlog in zijn thuisland even goed. Diana (16) loopt met een vriendin door de wijk. Ze kijkt verbaasd als ze hoort van de gesprekken tussen de presidenten van Rusland, Amerika en Oekraïne. Heeft ze het nieuws niet gehoord? „Nee.”

Desondanks heeft Diana wel een mening. Ze vindt het geen goed plan als een deel van Oekraïne Russisch grondgebied wordt. „Het is ons land, het is oneerlijk als ze dat zomaar afpakken.” Diana, die vloeiend Nederlands spreekt, komt uit Odessa, maar wil niet meer terug. Sinds ze in Nederland is, heeft ze haar plannen voor de toekomst klaar: na de havo wil ze schoonheidsspecialist worden.

Ook als de Oekraïners een deel van hun grondgebied afstaan, zal er volgens Diana geen vrede komen. „De Russen vechten toch wel door. Het zal niet bij Oekraïne blijven”, is haar analyse.

Sommige Oekraïners in Vlaardingen volgen het nieuws over hun land bewust niet. „Ik word er somber van”, zegt Daria Lytvynenko (18). „Ik wil Oekraïne herinneren zoals het was in mijn jeugd.” Net als Diana wil ze niet terug naar haar thuisstad Nikopol. Na de zomer start ze een opleiding aan het Grafisch Lyceum in Rotterdam.

Hoe moet het verder met Oekraïne? Daria: „Het maakt me niet uit hoe, als de oorlog maar stopt.”