Samen met haar man Coen heeft Figee twee adoptiekinderen. Een jongen van vijftien en een meisje van achttien, allebei geboren in Zuid-Afrika. Mede naar aanleiding van misstanden en het door de politiek aangekondigde verbod, ging de vraag of buitenlandse adoptie werkelijk in het belang van het kind is bij Figee steeds meer drukken. Een jaar lang dook ze met journalist en podcastmaker Maarten Dallinga in de materie. Ze luisterden naar volwassen adoptiekinderen en ouders en interviewden deskundigen.

Aan het eind van de negendelige serie van BNNVARA weet ze het antwoord nog steeds niet. Spijt heeft ze niet en haar kinderen lijken in Nederland prima te floreren. Wel waren er hobbels en ongemakkelijke situaties, en nog steeds.

Hun grote, maar onvervulde kinderwens deed de Figees destijds besluiten om tot buitenlandse adoptie over te gaan. De gedachte van winst aan twee kanten was in die tijd nog algemeen heersend. Het terugkijken van de fotoboeken met beelden van een blijde aankomst geeft haar nu een dubbel gevoel en levert zelfs schaamte op. „We zagen het ophalen van onze kinderen als een feestje en hadden veel te weinig oog voor achterliggend leed en allerlei mitsen en maren”, constateert ze.

Figee wil open terugkijken en zichzelf niet sparen. Daarvan getuigt onder andere de aflevering waarin Anna vertelt dat ze in Zuid-Afrika de naam Wendy had gekregen. Niet van de biologische moeder, maar van de persoon die haar als vondeling naar de opvang heeft gebracht. Figee bekent dat ze dat niet zo’n mooie naam vonden en de mogelijkheid aangrepen om een nieuwe naam te geven. Anna: „Ik vind Wendy wel mooi en het zou het enige zijn wat me nog aan Zuid-Afrika zou verbinden.” Haar moeder, met schuchtere stem: „Dat snap ik. Sinds ik er beter over ben gaan nadenken.”

Datzelfde voortschrijdend inzicht is er als Figee opbiecht dat adoptie voor hen niet de enige optie was. Als het adoptieproces al ver is gevorderd, komt de vraag om pleegzorg op hun pad. Het gaat om twee tieners van een gezin uit de buurt. Ze weigeren, met pijn in hun hart. Het zou de adoptie in de wielen rijden. In een van de afleveringen kijkt ze terug met een van de bewuste meisjes, die nu volwassen is en met wie ze nog steeds contact heeft. Met de ogen van nu ziet Figee dat het uiteindelijk haar kinderwens was die voorop stond. Pleegkinderen komen en gaan en blijven een deel van het leven van de eigen ouders. Met die gedachte kon ze niet leven.

In de podcast is veel aandacht voor racisme, een van de donkere kanten van de westerse wereld waar adoptiekinderen onvermijdelijk tegen aanlopen. Het is tekenend dat Figee al jaren eerder dan de gemiddelde Nederlander Zwarte Piet vaarwel heeft gezegd. Veel groter is de impact op de kinderen zelf, zeker als hun witte ouder niet in de buurt is.

In ”De optie adoptie” staan de meningen vaak lijnrecht tegenover elkaar. Kinderen hebben in het Westen een toekomst, meent de een. Wie zegt dat ze het in een welvarend gezin en met hoge opleiding beter hebben getroffen? Met een flinke groep adoptiekinderen gaat het niet goed, antwoordt de ander daarop. Voor Figee verschuift de waarheid voortdurend. Met een beetje meer hulp in eigen land hadden veel vrouwen het gered en was adoptie te voorkomen geweest, is een argument dat op dit moment zwaar weegt.

”De optie adoptie” geeft een uniek inkijkje in het hart van een adoptiemoeder. Dallinga zit Figee dicht op de huid. Bij de emoties die dat oproept schiet het gebruik van zuiver en gepast taalgebruik er helaas wel eens bij in. In januari volgt een bonusaflevering waarin vragen van luisteraars worden beantwoord.

> nporadio5.nl/podcasts/de-optie-adoptie