Meeuwis leidt een actief leven, tot hij op een dag thuiskomt met vage klachten: hoofdpijn, rugpijn, overgeven. Als de klachten alleen maar verergeren, moet hij naar het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht. Daar zijn ze er al snel achter dat hij een hersenvliesontsteking heeft. Eenmaal thuis slaat de behandeling onvoldoende aan. De situatie wordt zo erg dat Meeuwis op een gegeven moment niet meer kan plassen. Opnieuw gaat het stel met spoed naar het ziekenhuis.

Daar weten ze met de situatie ook niet zo goed raad. Na talloze onderzoeken en periodes waarin Meeuwis op het randje van de dood balanceert, wordt uiteindelijk de diagnose van een auto-immuunziekte gesteld. Daarna krijgt hij de juiste medicijnen en krabbelt hij langzaam op.

Door de aanval is hij tijdelijk verlamd. Lopen moet hij opnieuw leren. „Zoals een klein kind dat leert lopen, zo stond ik heel erg te wiebelen op mijn benen”, blikt Meeuwis terug. Nu gaat het stukken beter, maar nog steeds kan hij niet zelfstandig naar de wc en moet hij zichzelf katheteriseren. In de periode dat hij in het ziekenhuis ligt en ook tijdens de revalidatie daarna, voelen Meeuwis en Anita zich gesteund door het geloof. „De Heere sprak door Jesaja 40”, vertelt Anita. „Daar staat: „Die de HEERE verwachten, zullen de kracht vernieuwen; zij zullen opvaren met vleugelen, gelijk de arenden; zij zullen lopen, en niet moede worden; zij zullen wandelen, en niet mat worden.” Hoe het moest, wist ik niet zo goed. Maar ik wist wel dat de Heere Meeuwis weer beter zou maken.”