„En het geschiedde als de engelen van hen weggevaren waren naar de hemel, dat de herders tot elkander zeiden: Laat ons dan heengaan tot Bethlehem en laat ons zien het woord dat er geschied is, hetwelk de Heere ons heeft verkondigd.”

Wanneer God de mens Zijn heil bekendmaakt, moet hij zichzelf en anderen opwekken en ijverig de handen aan het werk slaan om dat heil te zoeken en in bezit te nemen. Daartoe moeten wij de wegen gaan die God ons aanwijst. Dat zien we in deze herders. Daarom trekt God Zelf, opdat wij lopen zouden. Hij bekeert ons, Hij zendt Zijn licht en waarheid en Hij verwijdt ons hart, opdat wij het pad van Zijn geboden lopen zouden. Hij toont ons Zijn rijke belofte, opdat wij geloven zouden. Hij zegent ons in het schenken van Christus, de Zaligmaker en Heere, Die ons door God gegeven is tot wijsheid, rechtvaardigmaking en volkomen verlossing.

Hoewel God ons verlost zonder ons toedoen, komen wij toch in het bezit van de zaligheid door vrezen en beven. Om de kroon te ontvangen moet men lopen, op de hemel moet geweld gedaan worden, naar het eeuwige leven moet men grijpen! Wij moeten arbeiden om door de enge poort in te gaan in Gods Koninkrijk, want zonder arbeid verkrijgt men niets.

Wij zien hier, hoe de herders elkaar aanmoedigen en ook tot ons zeggen: Laat ons naar Bethlehem gaan, in Gods weg. Laten wij ook ijverig van geest zijn om de effen weg te gaan die God ons aanwijst.

_Jodocus van Lodenstein,
predikant te Utrecht

(“De aanbidding der herders”, Reveilserie nr. 60, december 1969)

Jodocus van Lodenstein had niet veel op met feestdagen. Kerst wordt het wanneer het Kindeke Jezus in ons eigen hart geboren wordt, dat is niet gebonden aan het kerkelijk jaar. Toch hield hij wel kerstpreken. ”De aanbidding der herders” heeft hij waarschijnlijk niet lang voor zijn sterven uitgesproken. De meditatie van de komende dagen is genomen uit die preek, als onderdeel van de RD-serie Oud goud._