Eindhoven Airport. Veertien mensen verzamelen zich in de vertrekhal, sommigen kennen elkaar al, met anderen is het een kennismaking. Eerst een kop koffie en dan zit de stemming er al snel in.
We hebben een uitgelaten schoolreisjesgevoel, maar we gaan op sponsorreis naar Roemenië, met Stichting Hulp Oost-Europa (HOE). Ieder van ons ondersteunt maandelijks één of meerdere ouderen in het project Pentru Bunica, Roemeens voor ”voor oma”. We verblijven in het CE-huis van een lokale partnerorganisatie van de stichting in de stad Targu Mures. Menno en Roeline, HOE-vrijwilligers die als projectcoördinatoren de contacten onderhouden met de lokale partners, hebben deze reis tot in de puntjes voorbereid.
De volgende ochtend vertrekken we om de ouderen van het sponsorproject te ontmoeten. ‘Mijn’ oma Elisabeth staat als eerste op het programma. We worden hartelijk ontvangen in haar appartementje in de stad. Binnen ziet alles er keurig netjes en schoon uit. Waarom had ik dat eigenlijk niet verwacht? vraag ik me af. Alsof armoede en eenzaamheid zich alleen afspelen achter de deuren van armoedige en vieze krotjes. Bijzonder hoe je je onbewust laat leiden door bepaalde verwachtingspatronen. Ze kunnen de werkelijkheid zo gemakkelijk vertekenen.
Het was een warme ontmoeting, waarbij ik ook voor Elisabeth mocht bidden. Tot mijn verrassing bad zij daarna voor mij.
Armoede
De andere ‘opa’s’ en ‘oma’s’ wonen op het platteland. Hun situaties zijn schrijnend, toch zagen we er ook zo veel liefde en dankbaarheid.
De sociaal werkers van het CE-huis kennen de ouderen goed, de genegenheid over en weer is groot. Bij elk bezoek is er een kleine gezondheidscheck en de overhandiging van een pakket met basisboodschappen. Soms is er ruimte om met elkaar te bidden of te zingen, soms wacht er een administratief klusje. Hoe dan ook is het bezoek een lichtpunt voor deze kwetsbare groep.
Verward door zo veel liefdevolle gastvrijheid, onder de indruk van de onvoorstelbare schoonheid van het land en geraakt door de intense armoede sluiten we de dag met elkaar af.
Bergen
De volgende dag, tijdens een busrit door het prachtige landschap, stoppen we ergens in de bergen. Bea, de lokale projectleider, wijst ons op de toepasselijkheid van Psalm 121. En zo staan we daar, twee dagen geleden nog vrijwel onbekenden voor elkaar, midden in het schitterende berglandschap van Transsylvanië. Spontaan zingen we de vertrouwde woorden van Psalm 121_:_ „Ik hef mijn ogen op naar de bergen, waar komt mijn hulp vandaan?”
Suzanne Bremer, medewerker communicatie van Stichting Hulp Oost-Europa, bezoekt deze week met een groep Nederlanders een ouderenproject in Roemenië. In deze impressie blikt ze terug op de eerste dagen van het bezoek.
