Platte Franse appeltaart
Na een missionaire klusweek in een oude pastorie in Zuid-Frankrijk bakte ik bij thuiskomst een platte appeltaart zoals we die daar een paar keer kregen voorgeschoteld. Om de herinnering nog even vast te houden, maar ook uit nieuwsgierigheid. Zou het thuis net zo smaken als daar?
Een experiment tegen beter weten in: het weer en de sfeer waren er zo anders. In de Cevennen dronken we koffie in de zon en aten we begin oktober ’s avonds nog buiten. De spontante verbroedering (en verzustering) tussen onbekende medeklussers en gemeenteleden van de Église Réformée Évangélique in Le Vigan gaf, over taalgrenzen heen, een bijzondere glans aan een week hard werken.
Het was een soort estafetteverbouwing. Acht weken op rij reisden er groepen Nederlanders naar Le Vigan om plafonds te slopen, wanden te zetten, gaatjes te vullen, kozijnen te schuren, muren te stuken en nog veel meer. Leden van de kleine gemeente van Le Vigan –en soms zelfs mensen die daar helemaal niet bij betrokken zijn– kwamen langs en brachten van alles om de hongerige klussers te voeden. Salades voor de lunch, warme maaltijden en allerhande baksels. Bijvoorbeeld zo’n platte appeltaart. Op zondag aten we die als dessert, en zo is het wellicht ook bedoeld. Maar bij de koffie smaakte hij ook prima.
beeld Geertje Bikker-Otten
beeld Geertje Bikker-Otten
beeld Geertje Bikker-Otten
beeld Geertje Bikker-Otten
