Je kunt deze dagen nauwelijks iets schrijven over het Midden-Oosten zonder het risico te lopen dat het bij publicatie alweer achterhaald is.
Ik schrijf deze rubriek op donderdagmiddag, niet lang nadat Israël heeft aangekondigd te zullen reageren op de rakettenregen uit Iran, die weer een reactie was op de liquidaties van Hamaskopstuk Ismail Haniyeh en Hezbollahleider Hassan Nasrallah, liquidaties die op hun beurt het gevolg waren van…
Laat ik hier stoppen. Het idee is duidelijk. In de lange keten van actie en reactie worden de gevolgen steeds groter. Zoals ik hier eerder heb geschreven: in feite is de regionale oorlog waar iedereen voor vreest stapje voor stapje al een feit geworden. Als het nog verder uit de hand loopt, hoeveel massaler kan het dan nog worden? Hoe kan zo’n totale, regionale oorlog eruitzien?
Bijvoorbeeld zo: Israël schakelt ayatollah Khamenei uit bij een verrassingsaanval op zijn hoofdkwartier in Teheran. Het Iraanse regime besluit tot een volledige oorlog en geeft alles wat nog resteert van Hezbollah de opdracht om het noorden van Israël aan te vallen. Tegelijk zet Iran zijn eigen omvangrijke arsenaal van raketten en drones in om niet alleen Israël, maar ook Amerikaanse bases in de regio aan te vallen.
Hetzelfde doen de aan Iran gelieerde milities in Irak en Syrië, waarbij Amerikaanse slachtoffers vallen. De Verenigde Staten kunnen dat niet laten gebeuren en worden een oorlog ingezogen die ze koste wat kost hadden willen vermijden.
De Houthi’s in Jemen maken intussen van de gelegenheid gebruik om olievelden in het oosten van Saudi-Arabië aan te vallen met drones. Scheepvaart in zowel de Rode Zee als de Perzische Golf komt volledig tot stilstand, met enorme gevolgen voor de wereldeconomie.
In de lange keten van actie en reactie worden de gevolgen steeds groter
Er ontstaan twee coalities: de as van verzet, met Iran, de Houthi’s, Hezbollah, Hamas en milities in Syrië en Irak aan de ene kant, en Israël, de Golfstaten en de VS aan de andere kant. De laatsten hebben de militaire overmacht, maar de eersten hebben het voordeel van de jarenlange voorbereiding en het wijdverbreide netwerk in de regio. Een bloedige, zich lang voortslepende strijd is het gevolg.
Tot zover het scenario. Het is een van de vele mogelijke scenario’s, en de kans dat dit precies zo gebeurt is (gelukkig) bijzonder klein, maar in welk scenario dan ook zijn de gevolgen van zo’n totale oorlog enorm. En dan is nog niet eens benoemd wat Rusland in zo’n situatie, met de VS die elders druk is, zou kunnen doen in Oekraïne. Of wat China in de marge zou kunnen doen met Taiwan.
Wie denkt dat zo’n regionale oorlog neerkomt op „even de resetknop indrukken”, komt net zo bedrogen uit als de beleidsmakers in Duitsland die aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog dachten dat het een „frische, fröhliche Krieg” zou worden.
> rd.nl/blikmoosten
