Daniel Däster, zijn vrouw Dorit, kinderen Yuval, Ma’ayan en Nadav, schoonzoon Rami, twee kleinkinderen en zijn 91-jarige schoonmoeder werden in oktober 2023 in allerijl geëvacueerd uit hun woonplaats Malkiya in Noord-Israël. „Ik ben boer en noch het vee, noch de gewassen kunnen geëvacueerd worden. Maar mijn familie stond erop dat ik mee zou gaan.”

De familie vond een huurhuis op de Zuid-Golan. „Het is vreemd om ineens weer met je volwassen kinderen in één huis te wonen”, zegt Daniel. „Ondanks dat de relaties goed zijn, levert iedereen in op zijn privacy. We moesten enorm wennen. In het begin corrigeerde ik mijn kinderen –dertigers en veertigers– bijvoorbeeld als ze hun rommel lieten liggen. Dat leverde irritaties op. Mijn vrouw herinnerde me er toen aan dat mijn opvoedtaak erop zit.”

De Israëlische overheid betaalt de huur van de vervangende woning en zorgt voor kooptegoed in de lokale supermarkt. „Prima georganiseerd”, aldus Daniel. „Maar het is een gouden kooi. Mijn koffer berg ik bewust niet op, ik sta in de startblokken om weer naar huis te gaan.”

Lekke band

Als boer reist Daniel meermaals per week met de nodige risico’s terug naar Malkiya. „Die dagen beginnen steevast met het opruimen van raket- en granaatscherven. Er zijn veel beschietingen en als het afweer ingrijpt door de raket in de lucht kapot te schieten, landen ontelbaar veel deeltjes verspreid op de velden. Mensen halen hun voeten open, irrigatiekanalen gaan kapot en trekkers rijden lekke banden.”

Tijdens het werk kijkt Daniël geregeld naar Libanon. Ondanks de ellende vindt hij het als boer een mooi beeld: „Onze georganiseerde landbouw tegenover hun kleine productie, iedere familie zijn eigen grond. Prachtig.”

Van de veeteelt in Malkiya is weinig meer over, zegt Daniël treurig. Koeienstallen werden door raketten getroffen en vele kalfjes vonden de dood doordat hyena’s en honden steeds brutaler worden nu menselijke bewaking afwezig is. Ook zijn veel landerijen en gewassen verbrand en huizen ernstig beschadigd.

Gefilmd

Mijmerend beschrijft Daniel de vele decennia dat er geen behoorlijk grenshek tussen Libanon en Israël stond. „Pas toen de Jordaanse koning in 1971 de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) het land uit zette (waarbij overigens vele duizenden Palestijnen de dood vonden, JG) vestigde de PLO zich in Libanon, begon de terreur en moesten maatregelen getroffen worden aan de grens.”

Toen de Tweede Libanonoorlog in 2006 werd beslecht door een overeenkomst, zag Daniël binnen enkele weken weer verboden Hezbollahactiviteit aan de grens. „Wij boeren zien de ontwikkelingen over een lange tijd. We zagen de opbouw van Hezbollahposten –alleen al rond Malkiya werden er kort voor de oorlog zeventien geteld–, maar maakten ons nog meer zorgen om de dingen die we niet zagen. Soms waren graafmachines wekenlang aan het werk op een plek waar naderhand nooit iets verscheen. Ook werden wij burgers decennialang gefilmd en gefotografeerd.”

Die zevende oktober heeft mijn ogen geopend - Daniel Däster, boer uit Noord-Israël

Geduld

Om de tienduizenden ontheemde inwoners van Noord-Israël terug naar huis te laten keren, is er wat Daniël betreft geen andere keuze dan het creëren van een strategische bufferzone. „Als er tijd nodig is om dat te realiseren, dan brengen we nog wat geduld op”, zegt hij. „Hezbollah kiest ervoor zich aan te sluiten bij deze oorlog? Prima, dan verbinden wij de zaken ook. We gaan verder Libanon in zolang er nog gijzelaars en lichamen van gijzelaars in Gaza zijn.”

Daniël ziet zichzelf als een ander mens sinds 7 oktober. „Kun je het voorstellen dat ik als goede kibboetsnik al die jaren geen wapen wilde dragen, omdat ik dacht dat het te provocerend zou zijn? Die zevende oktober heeft mijn ogen geopend. Ik realiseer me in alle dankbaarheid dat hetzelfde scenario ons had kunnen overkomen en ben tegelijkertijd boos dat terreur ons dwingt om krachtpatsertaal te spreken.”

Hoewel de oorlog van iedereen veel vraagt, verliest Daniël de moed niet. „Als we het nu wijs en grondig aanpakken, dan gaan we een goede tijd tegemoet. Het is mijn droom om mijn kleinkinderen op te zien groeien in Malkiya.”