Ruim een op de tien Nederlanders voelt zich sterk eenzaam. Om dat te verminderen zijn vooral geen spectaculaire acties nodig. Tijd en aandacht zijn voldoende.
Een leegte ervaren om je heen. Niemand hebben met wie je je verbonden voelt. Geen mens hebben op wie je terug kunt vallen. Ruim 10 procent van de Nederlanders voelt zich sterk eenzaam, zo blijkt uit cijfers die het CBS donderdag –bij de start van de jaarlijkse Week tegen Eenzaamheid– publiceerde.
Voor wie dergelijke percentages nog wat abstract in de oren klinken: deze groep is qua omvang vergelijkbaar met alle inwoners van de steden Amsterdam, Rotterdam, Haarlem en Delft bij elkaar. Pakweg zo’n 1.770.000 mensen die zich niet voldoende gekend en gezien voelen door anderen. Dat is overigens niet enkel een probleem dat onder ouderen speelt. Juist ook jongeren en jongvolwassenen kampen met een sociaal en emotioneel isolement.
Verrassend zijn de CBS-cijfers niet direct te noemen. Eenzaamheid ís een probleem in de Nederlandse maatschappij, dat is algemeen bekend. En de voorgaande jaren lag het percentage mensen dat zich niet verbonden voelde met anderen niet veel lager dan afgelopen jaar. En dus zou het bijna wennen.
Toch mag dat niet gebeuren. Want de invloed van eenzaamheid is groot. Mensen zijn immers sociale wezens, die floreren bij het hebben van gezonde relaties. Die verbindingen vormen een belangrijk fundament van iedere persoon. Als dat gaat ontbreken, kan het leven zomaar ineens een stuk leger lijken, en zinlozer.
Een jaarlijkse Week tegen Eenzaamheid is daarom nuttig en nodig om aandacht te vragen voor de groep Nederlanders die worstelt met een sociaal of emotioneel isolement. Tegelijkertijd is het ook niet meer dan dat. Het is immers een illusie om te denken dat incidentele acties op lange termijn een positieve uitwerking hebben – als het daarbij blijft.
Echte zorg voor elkaar vraagt om regelmatige aandacht. Want als dat niet gebeurt, is dat als eenmalig water geven aan een plant die de overige 51 weken van het jaar staat te verdrogen. Op zichzelf goed, maar voor de lange termijn heeft het niet zoveel zin.
Het maatschappelijke probleem rond eenzaamheid is groot. Het mooie is dat iedereen eraan kan meehelpen om het op te lossen. Dat is niet alleen iets voor hulpverleningsinstanties, vrijwilligersclubs of kerkenraden. Het vraagt ook geen grote acties. Een dagelijkse groet, een regelmatige oprechte vraag of een tweewekelijks bezoekje kan al een groot verschil maken. Daarvoor is enkel wat tijd en aandacht nodig.
Maar wel structureel. Want anders is medeleven als een kort applaus. Het klinkt goed, maar als het is weggeëbd, blijft de stilte over.
