Sinds kort pruttelt hier bij het ontbijt het koffiezetapparaat. Of nou ja, pruttelt, het gromt en krast, want we hebben zo’n bonending. Mijn brein veert dan meteen op: yes, koffie!
Maar helaas: deze koffie is voor mijn twee zonen bedoeld. Zij missen hun ochtendbakkie nu de vakantie voorbij is en ja, ze hebben er wel recht op, vinden ze zelf. Bovendien, zo ontdekten ze na grondig Google-onderzoek: ze hebben de leeftijd dat ze dagelijks minstens één kop koffie mogen. Tegen zulke sterke argumenten kunnen wij niet op en dus slingeren ze nu rond halfacht de bonenmaler aan. En moet ik me wapenen tegen die verleidelijke koffiegeur.
Een van die zoons bedelt vanaf dat-ie kan staan al om koffie trouwens. Hij eet het liefst de bonen uit het apparaat. Mede door die koffieliefde zijn deze koffiebroodjes ontstaan. Echte koffiebroodjes mét koffie en niet van die broodjes die zijn gevuld met gele room en rozijnen. Eigenlijk zijn het kaneelbroodjes, maar dan net even anders.
En wie nu de hele tijd al denkt: drink ’s morgens gewoon gezellig een kopje mee met die jongens, die heeft natuurlijk gelijk. Maar toch wacht ik tot een uur of tien, halfelf. Een beetje maat houden kan geen kwaad. En dan kan er meteen zo’n lekker koffiebroodje bij. Helaas niet elke dag.
beeld RD
beeld RD
