De gereformeerde gemeente van Lisse kreeg tot twee keer toe, in één week, in diverse media aandacht. Begin vorige week mocht ik, in een serie waarin het ND met mensen teruggaat naar de plaats waar ze werden gedoopt (2-9), in alle dankbaarheid delen wat de Heere God, door de gemeente van Lisse heen, mij gebracht heeft in de jaren van mijn jeugd. Aan het einde van dezelfde week las ik, in zowel het RD (7-9) als het ND (6-9), met zorg en diep verdriet dat er gesproken wordt over een scheuring in deze gemeente.

Nu is het zo dat ik het, net als de meeste lezers van de krant, moet hebben van de informatie die journalisten ons verschaffen. Ik heb geen contact met de kerkenraad of bezwaarden uit de gemeente. Toch voel ik mij gedrongen om iets te delen. De gereformeerde gemeente van Lisse was in mijn jonge jaren een veilige plaats. Kerk en school waren met elkaar verbonden en het was een fijne gemeenschap. Jeugdwerk en kringwerk waren in mijn beleving goed verankerd in de gemeente. Voor mijn ziel heb ik daar ook veel ontvangen. Juist daarom doet het zo zeer als broeders en zusters van hetzelfde huis blijkbaar niet meer goed door één deur kunnen. Is de deur te nauw of zijn de gestalten te hoog?

Erg of verrijkend?

Broeders en zusters die bezorgd zijn over de koers van de gemeente moeten goed bedenken wat er gebeurt als de gemeente scheurt. Hoe kunnen we dat uitleggen aan de volgende generatie? Hoe zal dat gaan met de éénheid op de school en in de politiek? Wat zal het dorp hiervan zeggen? En, boven alle meningen van iedereen uit, zal de Heere hierdoor de eer ontvangen of zal Zijn Naam hierdoor gelasterd worden?

Ja, het kerkverband van de Gereformeerde Gemeenten is vast veranderd. Van een zekere bandbreedte zijn de gemeenten misschien te veel uniform geworden. Onzekere en roerige tijden leiden ertoe dat een kerkverband een veilige koers wil varen en daarin (te strak) met één mond wil spreken. En dat terwijl overal de polarisatie om zich heen grijpt. Er zit vast een kern van waarheid in wanneer ervaren wordt dat een kerkenraad een vaste koers wil uitzetten die als beknellend kan worden ervaren. Daarin mag een kerkenraad ook gespiegeld worden. Daarin mag een kerkverband ook gespiegeld worden.

Het feit dat al jaren betrokken leden de Gereformeerde Gemeenten verlaten, mag en moet toch serieus genomen worden. Zelf ben ik in mijn jeugd verhuisd en daarmee met mijn ouders meegegaan naar de Nederlandse Hervormde Kerk. Binnen de kring van hervormde gemeenten, en zeker binnen de kring van álle gemeenten in de Protestantse Kerk in Nederland (PKN), zijn grote verschillen aan te wijzen. Ook de Hersteld Hervormde Kerk (HHK) ontkomt niet aan een zekere breedte. Is dat erg of juist verrijkend?

Hogepriesterlijk gebed

Denkend over dit nieuwsbericht heb ik mijzelf afgevraagd: wat zou je zelf doen als je nog tot de gereformeerde gemeente van Lisse zou behoren? De scheuring van 2004, waardoor naast de PKN de HHK ontstond, is bij tijden nog een open zenuw. Hoe kan ik, ook twintig jaar na dato, een kerkscheuring aan de nieuwe generatie uitleggen? Wat ligt er een schuld, ook bij mij.

Woorden van Jezus komen in mij op. Tere woorden uit het hogepriesterlijk gebed uit Johannes 17: „Ik bid voor degenen die door hun woord in Mij geloven zullen. Opdat zij allen één zijn, gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij, en ik in U, dat ook zij in Ons één zijn; opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt” (17-20-21).

Er is er Eén die bidt voor de gemeente en de kerkenraad van Lisse. Dat is mooi! Dat de Heere Jezus voor ons bidt met dit doel: éénheid. En dat door onze éénheid de wereld gelooft in God. Als er zulke grote dingen als het geloof in God op het spel staan, wat zouden wij dan doen?

De gereformeerde gemeente van Lisse mag weten dat er in een Groninger pastorie, die staat in een deel van het land dat geteisterd wordt door secularisatie, ook voor haar gebeden wordt. In Groningen zijn de Bijbelgetrouwe gemeenten soms zo klein dat er niet één schaap gemist kan worden, laat staan een kudde die scheurt. Ook hier, in het Groninger land, wordt voor haar gebeden. Opdat ze in Christus één zal zijn.

De auteur is voorganger van de hervormde gemeenten Dorkwerd en Wijnjewoude.