„Het is opmerkelijk hoe Psalm 78 over de opvoeding spreekt. Het gaat niet over een vader of een moeder op zichzelf. Nee, het gaat om de op elkaar volgende generaties. Hierin zien we iets van de betekenis van het verbond der genade. Het verbond der genade openbaart zich in de loop der tijden. In de huidige tijd openbaart het verbond der genade zich in de gezinnen, met ouders en kinderen, en in de kerk, in de gemeente, zoals deze ’s zondags samenkomt. Het behaagt God om vooral in de lijn der geslachten, der opeenvolgende generaties, te werken. Dat is een door en door Bijbelse notie die ook in deze tijd de volle nadruk mag en moet hebben.

Er is een schril contrast tussen deze samenkomende gemeente op zondag en de hedendaagse samenleving waarin we met elkaar verkeren. Een schril contrast. De Bijbelse opvoeding en het Bijbelse onderwijs is vooral in de twintigste eeuw verwaarloosd en in onbruik geraakt. De zure vruchten van de nalatigheid hierin zien we in de 21e-eeuwse samenleving van West-Europa. De bevolking van ons land en van de landen van West-Europa weten nauwelijks meer van God, van Zijn Woord, van Zijn dienst. Als de generaties van nu op het Woord van God worden aangesproken, is er hooguit een verwijzing naar een oude moeder of grootmoeder, die ook zo dacht. Als gevolg daarvan zien we ons land in de laatste decennia al meer en meer wegzinken en wegdrijven van God en Zijn Woord en Zijn dienst. Nee, dat is geen cliché. Het is een ontstellende waarneming in de samenleving waarin we leven. De samenleving waarin ook onze kinderen en kleinkinderen leven en opgroeien!

In het kader van de derde doopvraag is dit ook van grote betekenis. Meer dan ooit moeten we onze kinderen onderwijzen als toekomstige leden van een samenleving zonder God en Zijn Woord. Dat vraagt andere vaardigheden van onze kinderen (en catechisanten). Dat vraagt een vorm van toerusting, waarmee we op eenvoudige wijze aan buitenstaanders kunnen vertellen wat het betekent dat je in God gelooft, dat je de Bijbel leest, waarom je ’s zondags naar de kerk gaat, waarom je voor het huwelijk en tegen alternatieve samenlevingsvormen bent, en zo zouden we nog wel even door kunnen gaan…

Wat is het van ontzettend groot belang om onze opvoedingstaak zeer serieus te nemen. Dat geldt dus allereerst het ”onderwijzen” uit de derde doopvraag. Bij de doop van onze kinderen hebben we een dure eed afgelegd. Onze kinderen zijn het kostbaarste wat we op aarde hebben. Onze kinderen hebben een ziel voor de eeuwigheid. Zullen we met de opvoeding van die kinderen dan lichtzinnig omgaan? Zullen we hen niet onvermoeibaar wijzen op God, op Zijn Woord en op Zijn dienst? En ja, soms kan er een moment komen dat je meent dat het gesprek geen zin meer heeft, omdat kinderen keuzes maken waarvan je weet dat het on-Bijbelse keuzes zijn. Toch moeten we ook hierin elkaar opscherpen. Ook als onze kinderen de deur uit zijn en op eigen benen staan.”

C. Dubbeld uit Gouda vraagt in De Wachter Sions (orgaan van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland) aandacht voor de derde doopvraag: „of gij niet belooft en voor u neemt, dit kind, als het tot zijn verstand zal gekomen zijn, waarvan gij vader en moeder (of: getuige) zijt, in de voorzeide leer naar uw vermogen te onderwijzen, te doen en te helpen onderwijzen?”