Ze kregen de schrik van hun leven toen in augustus 2008 een windhoos over hun boerderij raasde. Achteraf zeggen de 32-jarige tweelingbroers Bert en Johan Beute dat het natuurgeweld hun veel goeds heeft opgeleverd.
Met handen zwart van de aarde loopt Bert Beute een trap op naar een kantine naast zijn boerderij net buiten Lutjegast. De kantine biedt uitzicht op een grote loods. Daar staan imposante landbouwvoertuigen geparkeerd.
Hoe anders zag het er hier uit voor 3 augustus 2008. Die zondag raasde een windhoos door het buitengebied van Lutjegast. Het natuurgeweld trok een spoor van vernielingen.
„We waren echt in paniek”, blikt de destijds 16-jarige Bert terug. Samen met zijn tweelingbroer Johan en zijn toen 20-jarige zus Jelien was hij op de boerderij toen het natuurgeweld losbarstte. „Die mooie zomerdag werd ineens alles zwart”, zegt Bert. Zijn broer Johan: „Het piepte en kraakte overal. Van alles kletterde tegen de ramen.”
„„Ik belde 112. Ze vroegen: Wil je politie, ambulance of brandweer? Ik zei: Doe alles maar” - Bert Beute, maakte windhoos mee
Bert, beroepsbrandweerman en net als zijn broer loonwerker voor veehouders: „Ik belde 112. Ze vroegen: Wil je politie, ambulance of brandweer?” Ik zei: Doe alles maar.”
Eten
Moeder Renske was destijds een kilometer of vijftien verderop uit eten met haar man en vrienden. „Onze dochter Jelien belde en schreeuwde: „We gaan dood!” We namen haar eerst niet serieus.” Vader en moeder Beute, die terug raceten naar huis, merkten gauw welke ravage de windhoos had veroorzaakt. „Zo werd een konijnenhok, met konijn er nog in, 500 meter verderop gevonden. Het beestje leefde nota bene nog”, vertelt moeder.
Verguld is ze met het hulpbetoon na de calamiteit. „Het was top. Mensen uit het dorp brachten eten, en hingen voor ons de was op. Soms wist ik niet meer waar mijn was was.”
Paradoxaal genoeg heeft de windhoos de familie de nodige voordelen opgeleverd. „In de brand, uit de brand”, vat moeder samen. Zwaarbeschadigde ruimtes naast de boerderij gingen tegen de vlakte. Daarvoor in de plaats kwam de huidige ruime loods, waar heel wat landbouwvoertuigen kunnen worden gestald. Een uitkomst voor de gebroeders Beute. Bert: „Door de grote loods kunnen we onze ruimte veel beter benutten. Vóór de windhoos in 2008 was het allemaal krap voor de trekkers. Nu zitten aan beide kanten van de loods deuren, zodat landbouwvoertuigen veel makkelijker dan vroeger in en uit kunnen rijden.”
Een trauma hebben de tweelingbroers zeker niet overgehouden aan het natuurgeweld in 2008. „Wij zijn niet bang aangelegd”, lacht Johan. Veel meer impact voor hem had een gebeurtenis ongeveer een jaar na de windhoos. Hij werd toen in de buurt aangereden. Johan raakte flink gewond en liep tal van botbreuken op. Nog altijd zit er een pin in zijn been. „Na een lange dag werken voel ik dat.”
Niet alleen in 2008, ook krap dertig jaar geleden raakte de boerderij net buiten Lutjegast flink gehavend door noodweer. „Vanwege de beschadigingen moesten we toen maandenlang in een caravan bivakkeren”, zegt moeder, nu woonachtig in het nabijgelegen Grootegast.
Ze is altijd wat meer gespannen als de wind flink aanwakkert. „Bij een beste storm een jaar of drie geleden vlogen de dakpannen naar beneden. Toen voelde ik wel paniek.”
Droge dagen
Het weer blijft in de Groninger familie een belangrijk gespreksonderwerp. Bert: „Als loonwerkers zijn we natuurlijk afhankelijk van het weer. Komen er droge dagen aan, dan verwachten we drukte en kunnen we personeel inhuren.”
Johan: „Onze opa was palingvisser. Hij keek naar de wolken, wist welke wind er stond en kon dan het weer aardig voorspellen.” Bert lacht. „De weersvoorspellingen van onze vader zijn betrouwbaarder dan Buienradar.”
