Heel lang leek het erop dat de Vrije Lutherse Kerk in Noorwegen het huwelijk in de grondslag wilde opnemen. Maar op het laatste moment ging het anders. Twee weken geleden besloot de synode dat het zou blijven bij een „centrale leerkwestie” van de kerk.
Daarmee was de kous natuurlijk niet af. Want leg maar eens uit wat het verschil is.
Het synodebesluit was het sluitstuk van een jarenlange discussie over het klassieke huwelijk. Natuurlijk naar aanleiding van de vraag of ook het samenleven van twee mensen van gelijk geslacht een huwelijk is.
Toen ik dit proces volgde, drong tot me door hoe snel de dingen op dit punt veranderen. In 2007 reisde ik als verslaggever door Noorwegen voor een artikel over de toekomst van de staatskerk. Destijds zette de politiek de kerk onder druk om homoseksualiteit als normaal te beschouwen, ook voor geestelijken. Er werd openlijk gevreesd dat de officiële Kerk van Noorwegen op dit punt zou scheuren, net als de Anglicaanse kerk.
Inmiddels ligt dat allemaal ver achter ons. In de Noorse staatskerk kun je nu praten over polyamorie.
Binnen de Vrije Lutherse Kerk (Frikirken; spreek uit: friesjirke) waren er toen nog maar weinig die zich konden voorstellen dat het homohuwelijk op de kerkelijke agenda zou komen. Een vrije kerk valt immers niet onder de staat. Inmiddels is dat allemaal anders.
De inhoud van de „centrale leerkwestie” is niet vernieuwend. De Frikirken blijft erbij dat het huwelijk een levenslange relatie is tussen man en vrouw, en dat de seksualiteit alleen daar thuishoort.
De kritiek was natuurlijk niet van de lucht. Een jeugdleidster uit een van de gemeenten kreeg ruime publiciteit met het bericht dat ze haar taak zou neerleggen. En een moderne moslim vond het besluit verdacht veel lijken op het „vrijdaggebed”. Een pleidooi voor het huwelijk roept heel veel weerstand op.
Als ik terugkijk verbaast het me dat nog niet eerder kerken hebben besproken om het huwelijk ”status confessionis” te geven. De kwestie van huwelijk en seksualiteit is iets wat (kerk)mensen wereldwijd erg verdeelt. In zo’n situatie is het zinvol vast te leggen wat de kerk daarover belijdt.
Mijn generatie is ermee grootgebracht dat je het huwelijk aantrof in een boek over ethiek. Niet in de dogmatiek. Bij nader inzien is het de vraag of dit wel helemaal goed is.
In het Oude Testament stelt God afgoderij gelijk aan hoererij. En in het Nieuwe Testament (Efeze 5) vergelijkt Paulus de ontferming van Christus over Zijn gemeente met bruidegom en bruid. Een kerk die niet scherp heeft waarin hoererij en huwelijk van elkaar verschillen, kan de heilsleer nooit goed uitleggen.
Als een paar regels in de grondslag kunnen helpen hierover het getuigenis van de kerk te versterken, is dat het overwegen waard.
__
