Al wekenlang krijg ik van mensen om mij heen de vraag wanneer ik ook alweer jarig ben. Blijkbaar is mijn verjaardag dit jaar een groter ding dan anders. Ik voel dat zelf ook wel zo: vijftig worden is iets bijzonders.
Er is nog iets bijzonders: opeens lijkt iedereen in mijn omgeving die leeftijd te bereiken. Ik zag laatst een pop bij de buren in de voortuin, een spandoek aan de gevel bij een vrouw van de Bijbelstudiegroep. En in mijn tijdlijn op sociale media tikt ook de een na de ander de vijftig aan.
Het laat zien dat ieder mens zich in een soort bubbel bevindt. Ik heb bijvoorbeeld al járen geen bruiloft meer bezocht. Of kraamcadeautjes hoeven kopen. Wel liggen er diverse uitnodigingen in het verschiet van mensen die 25 jaar getrouwd zijn en zag ik vorige week allemaal foto’s van geslaagde kinderen voorbijkomen.
Maar nu was ik dus aan de beurt. Vorige week vierde ik mijn vijftigste verjaardag. Gelukkig hadden huisgenoten geen pop in de tuin gezet. Er stonden wel twee opblaascijfers voor het raam. En ook al ben ik er best nuchter onder, zo’n nummertje doet wel iets. Het geeft aan dat je, menselijk gesproken, het grootste deel van je leven geleefd hebt. Bij zo’n gedachte ga je vanzelf achteromkijken. En vooruit.
„Welkom bij de club, klonk het deze week diverse keren”
Welkom bij de club, hoorde ik deze week verschillende keren als wens. Alsof je toetreedt tot een nieuwe bevolkingsgroep, die van de bejaarden. Nu kan ik niet ontkennen dat ik soms hier en daar wat gekraak hoor als ik m’n bed uitstap. En nee, dat ligt niet aan de houten bedombouw. De leesbril heeft inmiddels ook z’n intrede gedaan. Maar verder voel ik me niet heel anders dan tien jaar geleden. En ben ik diep vanbinnen eigenlijk nog dezelfde als toen ik twintig was.
Een andere wens kwam via de mail binnen en trok mijn aandacht. De afzender wees me op het jubeljaar, dat in Israël volgens voorschrift eens in de vijftig jaar werd gevierd. In het jubeljaar werden slaven en gevangenen vrijgelaten, schulden kwijtgescholden en land aan de rechtmatige eigenaar teruggegeven. Het was een jaar van genade, stond erbij.
Dat is een gedachte die ik met me meeneem het nieuwe jaar in. Het idee van ouder worden kan me weleens een tikkeltje benauwen. Maar ik hoop dat het komende jaar een jubeljaar mag zijn. Waarin genade de boventoon voert.
